Een waanzinnige hoofdprijs!!

‘Theatre therapy can help you to come out of a narrow speaker.’ (‘narrow speaker’ = de kleine verhaaltjes in je hoofd die je eindeloos herhaalt)

Een klein blauw vrachtwagentje met in zijn laadbak een grote groep uitgelaten zingende vrouwen komt aangehobbeld. De groep vrouwen onder de mangoboom gaat hun zingend en dansend tegemoet….. Het festival is begonnen!
De hoofdprijs is een echt foutgoudogende beker en een project ter waarde van een ‘voor-iedere-deelneemster-geit-leen-door de groep zelf te beslissen. De tweede prijs een half project ‘geit-leen’. En alle andere groepen een derde ‘geit-leen’.

De groep van Terasita, die al in de voorronde wordt uitgeschakeld (maar zij komen ook uit een heeeuuul diep armoede level) hadden vorig jaar al 20 geiten geleend. Hoe liep hun geiten jaar? 27 Jonkies, 6 jonkies gestorven, 7 geiten gestolen of ‘verdwenen’. De kudde is nu 34 stuks en er zijn er een aantal hoogzwanger. De groep wil niet nog meer geiten…. Hun spaarkist, daar gaat het hun om….. Ze hebben maar net genoeg geld erin dat een derde deel van de groep geld kan lenen. Pas als het geld is teruggebracht met rente (10%) kan een ander deel van de groep lenen….. Zou het mogelijk zijn een lening van 1 miljoen shilling (ongeveer 250 euro) in de kist?? Daardoor kan iedereen tegelijkertijd lenen…. Soms is het leven zo simpel!!!!

Na het festival, dat drie dagen in beslag nam, hebben we alle groepen nogmaals bezocht. Dwars door de bush, soms ver weg…. 1. Hun verhaal en presentatie bespreken. Hun kracht en verbeterpunten uitleggen, het gaat niet om winnen-verliezen, het gaat om van elkaar te leren, inspireren, om het beste uit jezelf te halen, om te ontdekken dat samenwerken kan leiden tot vooruitgang, om bijzondere verhalen te vertellen en van elkaar te gebruiken…. 2. Het Aloe Vra project uitleggen aan de hand van de welbekende vlag. 11 Zakken met stekken gaan vanuit Gulu naar Arua vervoerd worden zodra het regnseizoen begint. 5 Groepen beginnen hun eigen veld. De Terasita groep vertelt enthousiast hoe ze de plant veel gebruiken bij allerlei lichamelijke kwalen….. het blijft wonderlijk spul!! Vorig jaar hebben we hun veld laten omrasteren tegen dieven. Nu ligt een deel van de afrastering zielloos ter aarde….. Termieten!!! De groep gaat de palen vervangen.

Ook even een inzinking gehad. Aan het einde van een vermoeiende eerste dag groepen bezoek vraagt Nataline of ik haar vader wil ontmoeten. Nataline is de schoonmaakster in het Arua hotelletje, een pracht meid met gloeiende ogen. “Waar woont hij?” “Not far…….” Dat hebben we geweten….. “Not far”, als een Oegandees dat tegen je zegt….. GELOOF HET NIET!!!! “Not far” betekende nog eens een klein uur over de meest onmogelijke bushpaden hobbelen en kantelen. En Nastaline maar roepen “Not far. Just go”….. Na aankomst op een klein compound met een paar hutjes word me binnen 4 zinnen een papier met een vraag om schoolgeld onder mijn neus geschoven. En dan moet je ook nog dat hele eind terug…. Toen knapte er iets in mij. Ik belandde even in mijn eigen grot…. Geen cent gegeven. Alleen later Nataline wel een leen-fiets…. Om naar de markt te kunnen voor het verkopen van kleren op de markt, na haar werk. Haar droom? Kunnen stoppen met werken in het Aruahotelletje. Zeven lange dagen werk per week voor sh. 100.000 (25 euro). Haar eigen baas, eigen bussiness… Vrij!!!

Via Mukono naar Gulu gereden. In Mukono Nursel weer op het vliegtuig (DANK Mevrouw!) en Danielle opgepikt (Welkom Mevrouw!). In Gulu blijkt het busje dat de groep bij elkaar heeft verdient, stuk. Ze hadden de bus uitgeleend. Nu is de hele versnellingsbak naar z’n malle moer. In de garage heeft een dief onderdelen gestolen. De eigenaar/monteur is achter de dief aan gegaan. Heeft hem te pakken gekregen en een mes in zijn beide polsen gestoken. Nu zit de garagehouder in de bak. We kunnen niet bij de bus…. Erg vervelend…. En dat uitlenen aan een hogere in rang is ook een prutsysteem! De welbekende uitspraak “Give us the tools, we finish the job” gaat hier weer omgekeerd Oegandees op: “Give us the job, we finish the tools”. En dan zegt Martijn, na drie maanden mediteren in een grot, “Er is niets zo helend als de kracht van vergankelijkheid”…… Ik snap niet dat ze hem hebben losgelaten uit die grot…… Het moet een echt grote monnikenvergissing zijn!!

Dit was weer uw correspondent uit een heet en bewolkt Gulu. Natuurlijk jammer voor u allen dat het ijs niet echt heeft doorgezet. Erg jammerrrrrhahahaha!!
Groeten!!!