Geitengekte!!

We verstoppen de grote witte 4wheeldrive in de struiken....
Ook ik hou me gedekt...
De twee veldwerkers zijn al op de plaatselijke markt....
Geiten... een heleboel.... voor een zo laag mogelijke prijs, daar gaat het nu om!
Maar de prijs is al hoog. De zuid-Sudanees heeft de marktprijs al hoog doen oplopen. Zij nemen de geiten mee de grens over en dat weten de handelaren.
Als dat toch doorlekt dat er een 4wheel met muzungu voor in het dorp staat, wordt het onmogelijk nog een geit tegen een redelijke prijs te kopen.
De tweede markt, vlak tegen de Congolese grens dwars door de bush, hetzelfde verhaal. 3 Uur verder en nog geen geit in de bak van de 4wheel.
Verandering van strategie...de mannen opvangen die hun geiten naar de markt brengen zodat de invloed van de andere verkopers geen invloed heeft.
De strategie werkt. Alleen heel tijdrovend. En erg vermoeiend in deze hitte en stof. Na twee dagen, vier ladingen met in totaal 66 geiten naar de twee vrouwengroepen gebracht.
Wat er achter in de bak van de 4wheel soms gebeurt is niet altijd diervriendelijk. Al gaan wij voorzichtig met de beesten om, de plaatselijke bevolking doet dat anders. Vier/vijf geiten vastgebonden achter op een brommer, op elkaar gestapeld.... Een enorm varken op z'n zij en of hij levend aankomt is de vraag want dit zonlicht en zijn vetlaag zijn een erg slechte combinatie. Varkens sterven snel op deze manier.
In de achterbak weet de bok ruimte te krijgen in zijn touw en bespringt de geiten. De geiten ook vastgebonden, kunnen geen kant op en proberen de hitsige bok te ontlopen. Met 70km rijden we over de harde klei wegen vol hobbels en een wolk van stof en zand achter ons achterlatend. Als 1 van de geiten over de rand van de bak springt en aan haar touw onmachtig hangt te gillen krijgen we het door....Lawrence, de chaufeur ziet het in z'n spiegel. Hij staat vol op de rem. De enorme wolk van stof en zand haalt ons in en valt over ons heen. We zien even niks meer. Als de stofwolk is opgetrokken beginnen we de geiten opnieuw vast te maken. De hitsige bok wordt ook aan zijn voorpoeten vastgebonden. Hij kan niemand meer bespringen. De vrouw, Julie, van 1 van de vrouwengroepen die ook mee is, stapt achter in de bak. Met hoge snelheid rijden we verder over de smalle zandwegen, alles wat achter ons ligt in een grote stofwolk onder dompelend.
Twee dagen later hebben we 66 geiten en twee bokken afgeleverd bij de vrouwengroepen. Contracten worden getekend en daarna wordt het verhaal gespeeld wat ik bij iedere groep heb achter gelaten, over 'child abuse',' domestic violence' en 'how to go on after rape'.
Ze hebben de verhaallijn begrepen en ze spelen... de ene groep nog bescheiden en de andere groep is duidelijk een stap verder. Het is mooi om die vrouwen zo bezig te zien. En ze leren snel en van elkaar.
Er worden nog vragen gesteld, bv. over de bok... Als de bok door de hele groep gebruikt mag worden om de geleende geiten te mogen bespringen, mag hij dan ook mijn andere geit doen? Joyce, de maatschappelijk werkster die mij bij deze groepen betrekt, wil antwoorden... maar als ik vraag: let's be it a groupdiscission... is er gelach en applaus. De bok mag elke geit van leden van de dramagroep bespringen, maar niet die van buitenstaanders. Dan moet er betaald worden. Je zal toch bok zijn in Oeganda hahaha!

Nog even iets meer over die arts die ik in Arua heb ontmoet...
Hij is niet tegen mensenrechten! Hij is niet tegen straf.
Hij gelooft alleen niet in 'gevangenisstraf'. Zij hadden in hun stam geen gevangenissen. Zou ondenkbaar zijn, want je laat iemand in een hok zitten, je moet voor zijn eten zorgen, en hij leert niks. Zij geloven in een uitvoeren van een straf die de dader verplicht tot het rechtzetten van de verstoorde harmonie door hem tot daden te dwingen, niet door hem op te sluiten waardoor hij alleen maar meer last geeft voor de community.
En de arts weet hoe luxe de gevangenissen in Nederland zijn.
Wat dit betreft is het mogelijk een aanvulling, niet zozeer op rechtsysteem als wel op de gebruikelijke manier van een straf 'uitzitten'.

In het gammele hotelletje in Arua zit ik buiten. Het is donker, stroom is uitgevallen. En opeens staat Natalin naast me. Natalin werkt in dit hotel om schoolgeld voor haar twee broers te verdienen. Ze werkt van 6 's ochtends tot 11 's avonds. Een slovenbestaan voor weinig geld. Ze zou zo graag weer zelf naar school gaan...
Een paar geiten zijn voor haar. Twee. Kijken wat ze doet. Ze lijkt het heel goed te snappen.
Verlegen legt ze een zwart plastic zakje op m'n tafel en rent weg.
Er zit een overhemd in. Helblauw met Afrikaanse print. Van die foute polyester stof. Maar hij past, hij is echt goed in elkaar gezet en ..... het mooiste overhemd van de wereld!

Via Saxion Hogeschool komt er mogelijk wat geld voor de start van een schooltje voor kinderen met autisme. Joyce, de maatschppelijk werkster waarmee ik nu dus rondreis, heeft zelf een zoontje die autisme heeft en zij kent de onmacht van ouders in Oeganda als geen ander.
We eginnen klein. De stenen schuur bij haar huis wordt gepleisterd en mooi beschilderd. Een zachte bedekking op de vloer. Speelmateriaal zoals bouwblokken, ballen en trampoline (vaak houden deze kinderen erg van springen waardoor je 'les' kunt geven op de trampoline. Gelezen in 'de lange weg naar huis' over een vader met zijn autistische zoon, die langs sjamanen reist om zijn zoon niet te 'genezen' van het autisme, maar hem te healen.Dit is het tweede boek. Het eerste boek is 'De paardenjongen' Aanraders!!)
We beginnen met 5 kinderen, een leerkracht en assistent. Er zijn al 19 ouders die graag zouden willen dat hun kind mag komen....
Maar dat overzie ik nog niet. Ik overzie het zoiezo niet. Nu weet ik veel van Aloe Vera, misschien over een paar jaar veel over autisme...

Ik ben weer terug in Kayunga. De weg terug uit Arua was lang en vermoeiend.
Twee keer een noodstop voor overspringende geiten. 1 keer zelfs met volle slip. Olifanten onderweg, maar nu verder weg. En dwars door een natuurpark.
Langs de plek waar we 5 jaar geden het eerste veld Aloe hebben aangelegd en waarmee ik weer contact heb gezocht. 32 Zakken gaan volgende maand met een vrachtwagen naar Gulu. Daar is een dame, Anna heet ze, die ik heb ontmoet, een Oegandese, die veel weet over ecolandbouw en met veel vrouwengroepen rondom Gulu contact heeft.
20 Zakkenn gaan verspreid worden onder deze groepen. Ze is heel enthousiast en lijkt deskundig en daadkrachtig.
M'n reis zit er weer bijna op.
66 geiten, 2 bokken, 10 varkens, 57 zakken Aloe Vera, 2 nieuwe verhalen met de jongerengroep in Gulu en 2 nieuwe verhalen omgezet in interactief-educatief theater geschikt voor het open veld onder een schaduwrijke boom....

Dit was het dan weer...
Uw correspondent uit Kayunga doet u weer de hartelijke groeten en de foto's volgen als ik weer terug in Nederland ben!