Een uit de hand gelopen voetbalmatch.....

Twee broerss van Nursel, Delil en Serhildan, zijn een week mee in Arua. Zij geven voetbaltraining aan groepen: kinderen en pubers waaronder schooldropouts en straatkinderen. Zij hebben ballen, shirts via F.C. Twente, pionnen etc. bij zich. Alles opgeborgen en afgesloten in een grote ijzeren kist die boven op de bus mee gaat naar een grote zandvlakte achter het vliegveldje van Arua. Delil schrijft het volgende stukje blog:
Maandag 17 februari, vroeg wakker worden in Arua want om 9.00u staat de eerste voetbaltraining met kinderen en jongeren van het dorp ... gepland. Na een paar dagen Oeganda zijn we er inmiddels wel achter dat tijd een relatief begrip is. We staan om 11.15 op het dorpstrainingsveld en niemand die ons raar aankijkt ondanks dat we ruim 2u later beginnen. We hebben na ons ontbijt nog een bezoek aan de stad gebracht om flessen water in te slaan en een lekke bal om te ruilen bij de plaatselijke sportwinkel. Het trainingsveld ligt tussen verschillende dorpen in, in het verlengde van een klein vliegveldje. Na de afslag van de hoofdweg brengt een hobbelig zandweggetje met zwaaiende en nieuwsgierig kijkende dorpelingen langs de kant ons naar de plek van bestemming. Er staan ons zo’n 50 man op te wachten, klaar om te horen wat de ‘blanke westerlingen’ hun te vertellen én te geven hebben. We hebben t-shirts, broekjes, voetballen, pionnen en nog wat accesoires meegenomen voor ze. Na een korte introductie worden shirtjes en broekjes uitgedeeld aan de jongeren en kinderen. Het is even goed opletten wie er meedoen en wie in de rij staan gewoon omdat er wat te ‘halen’ valt. Voordat je weet ben je omringd door het dubbele aantal personen en kom je spullen tekort, hoe graag je ze ook allemaal iets wil kunnen geven. We delen de groep van 50 man in 2: the kids & the adults. Gelukkig hebben we een team van 9 man sterk uit NL om alles enigszins georganiseerd te doen verlopen. O ja, leuke bijkomstigheid het zonnetje straalt op het midden van de dag het is ruim 35 graden:)! De training begint met een warming-up en wat rek- en strekoefeningen, ja zeker dit moet ook gebeuren ongeacht de temperatuur. Na met een paar ballen in een cirkel de rechter- en linkervoet voor het passen gecombineerd met positiewisselingen geoefend te hebben starten we een positiespel (8 tegen 4) en parallel een aantal afwerkoefeningen. Tussendoor ff goed drinken, de ingeslagen flessen water komen goed van pas. Het is interessant om te zien hoe leergierig de voetballers zijn en hoe relatief snel ze ook de aanwijzingen en instructies meenemen in hun spel. Ondanks dat het niet altijd even makkelijk communiceren is, slechts enkele spreken Engels omdat de meeste van deze jongens al vroeg hun school (hebben moeten) verlaten.
Tot zover Delil... Twee dagen later vindt er een wedstrijd plaats tussen 'onze' pubers en een ander voetbalteam. Er wordt hard gestreden en er is veel publiek. Als 10 minuten voor het einde van de eerste helft een penalty in 'ons' voordeel wordt gegeven, breekt de hel los. Het toegestroomde publiek begint zich opgewonden te bemoeien met de beslissing van de scheids, lopen het veld op en gaan dreigend verhaal halen bij die scheids... als dat niets oplevert gaan ze met z'n allen in het doel staan waardoor er van voetballen geen sprake meer is. Uiteindelijk slingert de scheids op zo'n manier met z'n fluitje dat duidelijk is dat hij ermee kapt. Delil neemt het over.... Wonderwel accepteert iedereen zijn autoriteit!! De wedstrijd eindigt in een 1-0 voor 'onze' jongens. Delil en Serhildan, respect!! Goed gedaan gasten!!!
Tot zover het voetbalverhaal...

Het vrouwenfestival is weer een prachtig gebeuren! Uiteindelijk komen vier vrouwengroepen, die door de voorrondes heen zijn gekomen, bij elkaar. Met vracht-kiepwagens worden ze onder een grote mangoboom bij elkaar gebracht. Er wordt weer volop gedanst en gezongen en iedereen, zelfs alle Hollanders, zijn uitgelaten. Er wordt echt mooi gespeeld en het thema huiselijk geweld wordt door enkele groepen op orginele wijze in verhaalvorm naar voren gebracht. Een prachtig inkijkje in hun leven! Er is echter één groep die niets met huiselijk geweld doen en zij krijgen de prijs 'orginaliteit'! Zij spelen een prachtig stuk over het fenomeen 'witch doctors'. Gewaagd en zeer herkenbaar voor het publiek. Zo blij met dat onderwerp omdat het zo'n groot probleem is in deze maatschappij.
Na het festival bezoeken we elke groep apart op hun eigen community. EHBO kist wordt door Melsa (schoonzus van Nursel) en Nursel uitgelegd.Bij elke groep blijft een kist achter en één van ieder groep stelt een verantwoordelijke aan. Er wordt ook met iedere groep bekeken wat er is gebeurd met wat vorig jaar is' geleend'. Wat we in de geldkist hebben gestopt is in een jaar bij alle groepen verdubbeld en zelfs meer. Geiten zijn geboren, stoelen voor verhuur zijn vermeerderd, tenten, maalmachines, je kunt het zo gek niet bedenken of er wordt actief en creatief nagedacht hoe er geld kan worden gemaakt uit wat we hen geleend hebben.... Zo tof om te zien! Ook ontstaan twee nieuwe groepen rond het project Afripads. en schooldropoutgirls. Melsa heeft vanuit Kampala een doos Afripads laten komen en met één pakje kan een meisje minstens een jaar lang haar ongesteld goed opvangen. Nursel en Melsa leggen met wasteiltje en al uit hoe de Afripads te gebruiken. Er wordt veel gegiecheld, zeker omdat Patrick, de veldwerker waar ik al 5 jaar mee samenwerk, als vertaler bij hen is en dat is nou eenmaal een man.....
Ook rond Patrick heb ik een wat professionelere theatergroep laten ontstaan en zij spelen op een school van 1000 kinderen het stuk 'Who is to blame?' Er wordt mooi gespeeld en duizend man publiek is indrukwekkend. De volgende dag werk ik met de acteurs om het een en ander nog sterker te maken. Het komend jaar gaan zij het stuk op verschillende andere scholen spelen.
Tot slot nog de Aloe Vera velden.... enkele staan er mooi bij. Alleen zijn de zakken met stekjes van vorig jaar niet op het goede moment in Arua aangekomen en zij hebben het niet overleefd. Te lang droog en ze hadden moeten worden gepland in het regenseizoen. Een tegenvaller, maar nieuwe zakken zijn al onderweg naar de vrouwengroepen en ook naar de Batwa-pygmeeen in het zuiden.

Morgen vlieg ik terug naar Nederland. Het was weer een bijzondere tijd en ik kijk dankbaar terug op hoe alles is verlopen.
Dit was weer uw correspondent uit een warm en stoffig Oeganda! Groet en tot ziens!!