Donkere lucht boven de mangoboom!

Het 'festival' krijgt een vreemde draai. In de voorronde krijgen de groepen kritiek en als ze deze weten om te zetten in een betere voorstelling, maken ze een grote kans op de bokaal en een gave cap. Tijdens de finale val ik echter in slaap bij de eerste drie voorstellingen. Ze zijn slechter gaan spelen! Alleen de laatste groep laat een verfrissende tweede versie zien...... De energie ontbreekt tijdens de finale. Joyce en Patrick, de locale social workers met veel energie, de nodige strategie en humor, ontbraken. En dat hebben we gevoeld...... Nadat de laatste groep de energie weer had teruggepakt bestijgen de 5 Thotters het 'podium' onder de grote mangoboom...het publiek kijkt eerst heel verward, nog nooit slapstick gezien denk ik. Maar zodra ze het door krijgen komt het publiek op gang en worden de 5 Thotters enthousiast toegelachen en een verdient big-applause!... Natuurlijk beretrots op ze omdat ze binnen een paar avonden 'zwaar repeteren' in de hoteltuin, het hotel zelfs van streek brengen met hun gegil en onrust, een stuk in half Engels, half Nederlands en iets heel hoog onverstaanbaars in elkaar hebben gezet...dikke pret!
Aan het einde van de middag een beetje gedesillusioneerd terug naar het hotelletje. Er staat alleen nog een afspraak ....... Patrick verschijnt en al is hij niet bij de voorstellingen geweest, hij heeft wel een groep jongeren getraind. Ik verwacht er niet veel van. We rijden naar een compound, vinden een geimproviseerd toneeltje met voorgordijn tegen een schuurtje opgebouwd, kartonnen decorstukken en de spelers spelen hun spel. Het zag er alleen echt gaaf uit.... bijzonder en verrassend! Zo uit het niets..... Deze groep heeft potentie. Dus maak ik vervolg-afspraken. De dag eindigt voldaan.
De Thotspelers en Hiske worden door Robert m'n trouwe taxidriver, opgehaald en Ronald en Josefine worden naar Gulu gebracht. Ronald willen we graag even z'n grootouders en moeder laten ontmoeten. Hij heeft anderhalf jaar zijn grootouders niet gezien en zijn moeder is al 4 jaar buiten beeld. Ze heeft beloofd te komen en ze is er! Er is een omhelzing met Ronald die koel oogt. En Ronald zoekt steeds de ogen van Nursel en hij lijkt op z'n hoede, niet op z'n gemak. Dat komt even flink binnen bij Nursel.... Er blijken ook twee broertjes te zijn van Ronald die zich heel ongemakkelijk gedragen en de moeder vraagt een paar keer om Ronald weer mee te nemen naar JoyKare. Blijkbaar is ze bang dat we hem bij haar willen achterlaten. Een donkere lucht trekt samen achter en boven de mangoboom waar we onder zitten en het begint raar hard te waaien. Bladeren, takken en jonge mango's vliegen om m'n hoofd en de hele groep verplaatst zich gehaast naar een klein hutje. De regen valt met bakken uit de hemel. Een oude buurvrouw vraagt aan Ronald waarom hij zo doet, dat tie normaal moet praten en ze lijkt boos op hem..... Soms weet ik gewoon niet of de dingen die we doen werkelijk zo goed zijn...... Tegelijk maak ik wel een afspraak met de moeder dat ze hem op komt zoeken in JoyKare en ze lijkt dat ook echt te willen. Ben zal haar begeleiden en vertalen. Bij het afscheid haalt de oude buurvrouw opeens 'Sandra' uit een hut. Het meisje oogt redelijk normaal maar de vrouw vraagt of we haar ook mee kunnen nemen naar JoyKare. Ze blijkt super-agressieve aanvallen te hebben en de vrouw noemt het Nordic disease..... ik weet het niet en het lijkt er meer op dat het kind is gevormd door de 'opvoeding' waarin agressie veel plaats vindt en ze heeft ook littekens in het gezicht en op haar huid. Als we alleen met haar zijn vertelt ze dat het door een mes komt maar durft niet verder te vertellen.... We rijden weg zonder Sandra Een dag later rijden we terug, Nazira, Sophie, Josefine, Shalom de baby van Josefine, Ronald en Nursel. Het is heel gezellig en ook erg prettig om Josefine beter te leren kennen. Misschien is ze veel te zacht, maar ook vol liefde en aandacht voor Ronald. Mooi om te zien. Twee dikke zakken met 550 Aloe Vera stekken hebben we bij ons voor Kabale, de Batwa-pygmeeen. Er zijn ook twee zakken met 550 stekken aangekomen in Arua. Deze worden verdeeld onder drie vrouwen-groepen. De twee zakken voor Kabale zullen met drie koffers vol kleren en schoolmateriaal van mijn Thot-spelers, door Wasswa (de automonteur die mij soms begeleid) op de bus gezet worden in Kampala en naar Kabale vervoert. Amos pikt ze dan op en verdeelt het onder m'n Batwa vrienden. Want heb je eenmaal 'het bos' met elkaar gedeeld, dan ben je 'vriend'!!
De reis zit er bijna op. Er is weer veel gebeurd, we hebben veel veroorzaakt..... Donderdagochtend landen we weer in die andere, verre wereld. Ik heb er wel weer zin in. Het was weer even genoeg.........
Hartelijke groeten van uw correspondent uit Oeganda!!! En alle Oegandezen doen jullie de hartelijke groeten! Ze zwaaien en trommel-dansen jullie tegemoet!!