Zelfs een bisshop is een klein beetje mens....

Velen wachten op een buitenstaander die de problemen komt oplossen, een verlosser.
Maar de oplossing ligt in het versterken van wat er al is.

Gebruik de gaten in de tijd, om te ontdekken wat waar is en hoe de leugen zich vermomt.

Kabale, een reis naar zuid-west Oeganda met pittige ontdekkingen…. Theo heeft mij gevraagd om een viertal dozen met schoolboeken van Biblionef naar een kennis te brengen zo’n 20 km van Kabale…. De tocht blijk ‘wat langer’ en al na 1 km sla ik van de hoofdweg af, de rode zandweg met stenen en kuilen. Nu rij ik met een gewone auto en die ligt lag op de as…. Als het dan ook nog gaat regenen, de weg stijgt en daalt sommige stukken stijl, het stof en zand verandert in glibberige modder en halve rivierbeddingen en er komt een vrachtwagentje, hoog op de as, overvol geladen met kratten bier? Vlak achter me… en gaat me opdrukken…. Dan stopt er iets in mij….
Dus ik stop! Ik stap uit… loop rustig naar de man toe en zeg hem in vloeiend verstaanbaar nederlands:
‘ Of je blijft 20 meter achter mij… of ik sla je in mekaar… wat wil je?’ De man kijkt me geschrokken aan en of hij verstaat vloeiend nederlands of het zijn mijn ogen achter versterkende brillenglazen, maar hij zegt zacht:’oke, oke….’ Hij blijft inderdaad op enige afstand, ik glibber en schuif verder en op een verbreding, vlak voor een nieuwe stijging, passeert hij vriendelijk zwaaiend en enthousiast toeterend….. Oegandesen blijven een raar volk!

Ik ben o.a. bij het land van bisshop gaan kijken naar de Aloe Vera’s. Bisshop zet zich in voor de Batwa’s (pygmeeen) die uit het natuurreservaat zijn gezet. Hij heeft veel land en de Batwa’s mogen daar leven en hij bouwt huisjes voor ze…. Niks mis mee tot zover… Er zijn twee jaar geleden 6 zakken met stekken op deze plek geplant, zo’n 1000 stuks. Ze moeten nu volle planten zijn met stekken eromheen….alleen is er een ziekte, een virus en alle planten zijn aangetast. Het groen is veranderd in geel, bruin en zwart en ze zijn aan het sterven. Even weet ik het niet meer…. Ik bel mijn vriend Hans in Nederland die een soort cactus-tik heeft en ook hij weet het niet…. Al klinkt zijn stem wel even goed op zo’n treurig uitgeslagen veld. Later bij de Batwa’s blijkt hun veldje door dezelfde ziekte te zijn aangetast. Dit veldje ligt 15 km van bisshop’s veld. Bisshop zelf is er niet en ik spreek hem later…. Hij vertelt dat het in november opeens begonnen is. Ook vertelt hij dat 4 vrouwen op het land hebben gewerkt en de planten zijn ook mooi op heuveltjes in rijen geplant en onderhouden. Hij zegt dat hij sh 1.500.000 aan hen heeft betaald (ongeveer 400 euro) en of ik dat nu heb? Over betaling hebben we nooit gesproken en …. Ik had de vorige dag al met een vrouw en een veldwerker gesproken…. Ik heb de 4 vrouwen en de veldwerker zelfs voor hun werk schapen geleend voor hun werk. Zolang ze op het veld werken houden ze ieder een schaap en haar lammetjes zijn voor hen. Ze beloven ook schapen te zoeken die al zwanger zijn. Deze zijn iets duurder maar hebben eerder resultaat. Duidelijk is dat de vrouwen ‘little money’ hebben gekregen…. Maar ‘little’ is in Oeganda echt geen sh. 1.500.000! Er vinden nog een paar vervelende incidenten plaats, alleen even niet vertelt via dit blog…. Het lijkt een soort Zero-zero verhaal en ik ga me terugtrekken uit het Batwa avontuur.

De twee vrouwengroepen in de bergen doen het erg goed. De groep die twee jaar geleden 60 stoelen heeft ‘geleend’ hebben er nu 200! Ze willen nu een tent voor verhuur en potten en pannen om te koken op allerlei gebeurtenissen. Ze hebben daarvoor de helft al gespaard in hun savingbox. Ik leen hun de andere helft en wil het geld volgend jaar weer terug om een andere groep te kunnen ondersteunen. Zij blijken dit al besproken te hebben en weten welke groep ze hopen dat ik volgend jaar ga bezoeken… de groep aan de andere kant van de berg. De andere groep heb ik twee jaar geleden grondstoffen gegeven om zelf zeep te maken. Hun zaak loopt nog beter lijkt het. 297 Jerrycans!!!... over de grens van Rwanda, als toneelgroep worden zij niet gecontroleerd….. en ze ‘spelen’ gewoon heeeeel vaak in Rwanda….. smokkel?.....ach, soms is ontduiken van de regels ook heel grappig. Ze denken er nu zelfs over om 1 haar rijbewijs te laten halen, en dan een auto! Maar ja, als ze dan nog zo makkelijk de grens over denken komen???

Tot slot ben ik nu nog een paar dagen bij Joyce in Mukono. Het glas wordt in de twee gebouwtjes gezet. Ik heb nog veel spullen van Danielle en Elian bij me. En gisteren is Joyce mee geweest naar de Bondekoschool waar ze het hele Happy Start in de klas tussen de kleine kindjes heeft zien werken. Mariam is de leerkracht die ermee werkt en zij is een pracht lerares. Dansend, springend, zingend en de hele meute aan allerlei werkjes van knippen tot plakken tot kleuren, Klassenmanagement op z’n best! Joyce helemaal enthoisiast en wil de methode voor zowel de kinderen met autismestoornis als voor parent education inzetten.

Nou, dit was dan weer het laatste bericht van uw correspondent uit Mukono. Morgen vlieg ik terug naar Nederland. Martijn blijft nog twee weken in Gulu en is druk met de 60 voorstellingen. Sommige scholen hebben 700 studenten tegelijk aan het kijken! Daarnaast werkt hij aan een nieuw stuk voor Theo zijn boeren in het noorden en hij maakt een stuk over ‘We are our own enemies!’ Martijn is goed bezig hahahaha! En zijn ouders, zijn vader is mijn directeur van de PABO, zijn zelfs langs geweest en waren onder de indruk!
Ik groet en dank u allen voor het volgen van mijn gereis en als ik terug ben laat ik u de foto’s zien!
Uw correspondent uit een ‘glazig’ Mukono!