De kikker z'n staart.....

Als je goed naar de staart van een kikker kijkt...... zie je dat hij er geen heeft.


Soms zijn de dingen totaal anders dan je denkt.
Vandaag twee mooie situaties. Vanmorgen brachten de vijf studenten twee koffers vol met waardevolle schoolspullen op het schooltje in de bush. Ze gaven het aan Gladdis, de leerkracht. De studenten verwachtten dankbaarheid, maar Gladdis bleef ongeroerd. Studenten in de min en teleurgesteld.
Vanmiddag kwam Concy, de vrouw die door de rebellen haar neus, lippen en oor is kwijt geraakt. Ze vertelt haar verhaal. De studenten onder de indruk. De studenten bieden haar 50 kg sesamzaad en 50 kg pinda's aan om te verkopen op de markt en voor twee van haar drie kinderen de helft van hun schoolgeld. En ook Concy lijkt ongeroerd. Wel een zacht 'dank je wel' maar geen emoties. Ik vooorvoelde weer dat zelfde teleurgestelde gevoel bij de studenten..... maar het bleek anders.... pas toen Concy het geld zag realiseerde ze zich wat er gebeurde. Ze brak en moest huilen.
Geen reactie wil niet altijd zeggen, geen dankbaarheid, soms is iemand in shock en bevroren.

We zijn nu een week onderweg. Eerst naar JoyKare...... We rijden de compound op, blijkt het hele woonhuis aan gruzzelementen te liggen. Een grote puinhoop. Even was ik verward. Maar Tonny, the husband of Joyce, is a serious man!: " Twee units gaan er komen. Elke unit bestaat uit een slaapplaats voor vier kinderen, een 'woonkamer', een keuken, toilet en badderplaats en een slaapkamer voor een 'moeder'' (vrouw uit het dorp die bij de kinderen gaat wonen om hen te verzorgen)".
'Kben lichtelijk onder de indruk. Dit is echt 'óngewoon Oegandees'. En Ronald, de jongen die anderhalf jaar geleden uit Gulu, uit de bush, naar JoyKare is gekomen is helemaal een wonder. Hij maakt contact, hij haalt grapjes uit, hij is jaloers als Ryan (de autistische zoon van Joyce) alle aandacht krijgt en je krijgt hem zo makkelijk aan het lachen en dan verandert zijn hele gezicht in een grote aanstekelige lichtstraal. Wat is dat een mooi mannetje!
Natuurlijk zijn er ook problemen op JoyKare....Ik noem er twee... Hoe betaal je het vele eten wat die jongens verstauwen? En hoe hou je Jovan, een goed geschoolde leerkracht die drie dagen op JoyKare is, op deze plek? De studenten lossen het ene probleem op: Er is een stuk land, ze huren het voor twee jaar en zorgen voor de financiele middelen om het te bewerken en vol te planten met mais, bonen en aardappelen.We bezoeken het land, verzamelen een deel van al het gekapte kreupelhout en steken de fik erin. Mooi gezicht!! Alleen driedubbel heeeeeet!!! Het tweede lost Thot-Worldwide op door een droom van Jovan om te zetten in actie. Hij wil een deeltijd studie van drie jaar doen. Daar gaan wij het collegegeld direct aan de universiteit voor betalen, en hij, als win-win prestatie, verbindt zich voor drie jaar aan JoyKare en komt een extra, vierde dag! "Appeltje eitje, eet je appeltje" zeggen we dan als oud Elburgse spreekwijze........ geen idee wat ik nu zeg....

Morgen gaan we weer naar het schooltje, het een en ander verven, 4 deuren kopen voor de twee wc's en hutten van de leerkrachten, grasdaken op de reeds gebouwde hutten laten leggen, ouders meeting, en naar de ploegkoe van Odong kijken, want die heb ik hem vorig jaar geleend. Ja, naast alle kippen, geiten, schapen, kalkoenen, varkens en stoelen hebben we ook een koe... en wat voor een.... een echte orginele ploegkoe!!!.... geen idee hoe die eruit ziet, maar we zullen het snel weten!

Lieve mensen, dit was het dan weer vanuit een erg warm Gululloeloe! Veel plezier met jullie leven en hier gaat alles goeloeloeloe!