Vernauwde focus.....
13 Maart 2013 | Oeganda, Kayunga
Er is meer in het leven dan het steeds sneller te leven.....
Een leeuw ligt rustig in de savanne. Dieren lopen er even rustig omheen. Er gaat pas iets veranderen als de leeuw ziet dat één van de dieren ziek is, of hinkt of erg jong. Alles raakt op de achtergrond. de leeuw volgt alleen dat ene dier. Vernauwde focus. Na de jacht valt de leeuw weer terug in flexibele open focus.
Ik ben in Gulu. Het Noorden van Oeganda. Hier heeft Koni flink huisgehouden. Jonge kinderen waren vooral slachtoffer. Bella, Stefan en Sunday waren kinderen en hebben soms met 150kg last dagen door de bush moeten lopen.
Ik spreek met Evelyn. Zij was elfenhalf jaar één van Koni's vrouwen.
Ze is 12 toen werd ze gepakt. Haar moeder is met een grote groep tegelijk doodgeschoten. Haar vader leeft nog maar is verlamd. "Beaten by the rebels."
Ze heeft op haar 13de haar eerste kind van Koni. Koni had vele vrouwen... 27... hoeveel kinderen weet ze niet.
Kun je me vertellen hoe je leven in de bush was?
"Their are things I can tell.....
Their are things I can't..."
Hoe heb je het overleefd?
In een vuurgevecht werd de cirkel doorbroken en is ze weggerend. Met twee van haar kinderen, en twee kinderen van een andere vrouw. Haar oudste van 12 is ze kwijtgeraakt. Ze weet niet waar zij is.
Waren er ook mooie herinneringen in de bush?
Als ze het regeringsleger in een hinderlaag hadden laten lopen, dan werd er daarna gekookt en warm gegeten. Dat waren onvergetelijke momenten....
Wat zou ze tegen Koni zeggen als hij nu tegenover haar zat?
Lang is het stil. Dan zegt ze zacht: "I forgive him."
Waar droom je van?
Dat haar kinderen en de twee die mee gevlucht zijn en waar ze nu nog steeds voor zorgt, naar school kunnen, want zelf heeft ze dat nooit gekund.
Evelyn blijkt nu in een groep vrouwen te zitten die dorpen afgaan om te praten, vooroordelen wegnemen. Ze wordt dagelijks nog gemeden en haar jongste is pas nog uitgejouwd door een lerares. De lerares riep dat ze een kind van een 'killer' was. Het meisje kwam helemaal overstuur thuis. Zij zat nog in de buik van Evelyn toen Evelyn vluchtte. Het meisje wist helemaal niet wie haar vader was.
We besluiten het gesprek met de de mogelijkheden om in de toekomst samen te werking. Evelyn pakt m'n hand... ze huilt zacht ... en verder is het stil. Mooi krachtig mens!
De vrouwen van Alero blijken de voorstelling 'Who is to blame?' al veel gespeeld te hebben.
Lilly, de maatschappelijk werkster van deze groep is er trots op. Eva (mijn maatschappelijk werkster die ik 'opleid' in drie verschillende voorstellingen: Doimestic Violence, Child abuse, Animal brains-Human brains) gaat in april een week met ze werken. Als ze 60 keer gespeeld hebben dan hebben ze hun eigen pel machine verdiend.
Mar en haar broer weer opgezocht. Mary is een vrouw die ik in een eerder blog heb beschreven. Haar broer had zich verstopt, zij wist waar. De rebellen kwamen en dwongen haar te vertellen waar haar broer zat. Ze weigerde en de rebellen verminkten haar gezicht. Ik had de broer, Otim, geld gegeven om een winkeltje voor Mary op te zetten. En inderdaad heeft Mary haar halve hut tot winkeltje omgetoverd. Ik krijg netjes alle bonnetjes van Otim van alle producten die hij voor zijn zus gekocht heeft. Hij vervoert ze van ver, op een fiets waar de binnenbanden doorheen puilen. Ik geef de zalf, 8 plantjes, en geld voor een paar nieuwe banden. Nu zijn ze alleen bang dat jaloerse buren de hut met rietendak van Mary in de brand willen steken. We onderhandelen over de kosten en Otim belooft dat er binnen een half jaar een klein huisje met ijzeren deur en golfplaten dak is gebouwd. Die steek je niet zomaar in de fik.
Alle vrouwengroepen lijken goed te gedijen op al dat toneelgedoe.
De enige grote zorg ligt nu bij het kantoor van Hope North.
Na vele verhalen lijkt het erop dat het bureau in Kampala Hope North gebruikt om het zo arm mogelijk te houden waardoor ze veel sponsorgeld weten los te krijgen. Dat sponsorgeld blijft dan weer hangen in Kampala.Vernauwde focus. De leeuw ziet een gewond dier/geld en vergeet het geheel... De jacht is begonnen... Ik wil er nu even niet te diep op ingaan, maar het is een ontgoocheling en grote teleurstelling.
Uit voorzorg dat ik mogelijk de samenwerking moet bijstellen ben ik begonnen om Aloe Vera planten van het veld bij Hope North naar Gulu te laten verplaatsen.....
De reis loopt weer naar z'n einde. Morgen vlieg ik 's nachts weer terug..... de sneeuw in....
Thuis zal het me pas lukken u met foto's en mogelijk filmpjes iets meer levend beeld te geven van alle verhalen.
Voor nu, de hartelijke groeten van uw correspondent uit een erg warm en stoffig Kayunga,
Maarten
Een leeuw ligt rustig in de savanne. Dieren lopen er even rustig omheen. Er gaat pas iets veranderen als de leeuw ziet dat één van de dieren ziek is, of hinkt of erg jong. Alles raakt op de achtergrond. de leeuw volgt alleen dat ene dier. Vernauwde focus. Na de jacht valt de leeuw weer terug in flexibele open focus.
Ik ben in Gulu. Het Noorden van Oeganda. Hier heeft Koni flink huisgehouden. Jonge kinderen waren vooral slachtoffer. Bella, Stefan en Sunday waren kinderen en hebben soms met 150kg last dagen door de bush moeten lopen.
Ik spreek met Evelyn. Zij was elfenhalf jaar één van Koni's vrouwen.
Ze is 12 toen werd ze gepakt. Haar moeder is met een grote groep tegelijk doodgeschoten. Haar vader leeft nog maar is verlamd. "Beaten by the rebels."
Ze heeft op haar 13de haar eerste kind van Koni. Koni had vele vrouwen... 27... hoeveel kinderen weet ze niet.
Kun je me vertellen hoe je leven in de bush was?
"Their are things I can tell.....
Their are things I can't..."
Hoe heb je het overleefd?
In een vuurgevecht werd de cirkel doorbroken en is ze weggerend. Met twee van haar kinderen, en twee kinderen van een andere vrouw. Haar oudste van 12 is ze kwijtgeraakt. Ze weet niet waar zij is.
Waren er ook mooie herinneringen in de bush?
Als ze het regeringsleger in een hinderlaag hadden laten lopen, dan werd er daarna gekookt en warm gegeten. Dat waren onvergetelijke momenten....
Wat zou ze tegen Koni zeggen als hij nu tegenover haar zat?
Lang is het stil. Dan zegt ze zacht: "I forgive him."
Waar droom je van?
Dat haar kinderen en de twee die mee gevlucht zijn en waar ze nu nog steeds voor zorgt, naar school kunnen, want zelf heeft ze dat nooit gekund.
Evelyn blijkt nu in een groep vrouwen te zitten die dorpen afgaan om te praten, vooroordelen wegnemen. Ze wordt dagelijks nog gemeden en haar jongste is pas nog uitgejouwd door een lerares. De lerares riep dat ze een kind van een 'killer' was. Het meisje kwam helemaal overstuur thuis. Zij zat nog in de buik van Evelyn toen Evelyn vluchtte. Het meisje wist helemaal niet wie haar vader was.
We besluiten het gesprek met de de mogelijkheden om in de toekomst samen te werking. Evelyn pakt m'n hand... ze huilt zacht ... en verder is het stil. Mooi krachtig mens!
De vrouwen van Alero blijken de voorstelling 'Who is to blame?' al veel gespeeld te hebben.
Lilly, de maatschappelijk werkster van deze groep is er trots op. Eva (mijn maatschappelijk werkster die ik 'opleid' in drie verschillende voorstellingen: Doimestic Violence, Child abuse, Animal brains-Human brains) gaat in april een week met ze werken. Als ze 60 keer gespeeld hebben dan hebben ze hun eigen pel machine verdiend.
Mar en haar broer weer opgezocht. Mary is een vrouw die ik in een eerder blog heb beschreven. Haar broer had zich verstopt, zij wist waar. De rebellen kwamen en dwongen haar te vertellen waar haar broer zat. Ze weigerde en de rebellen verminkten haar gezicht. Ik had de broer, Otim, geld gegeven om een winkeltje voor Mary op te zetten. En inderdaad heeft Mary haar halve hut tot winkeltje omgetoverd. Ik krijg netjes alle bonnetjes van Otim van alle producten die hij voor zijn zus gekocht heeft. Hij vervoert ze van ver, op een fiets waar de binnenbanden doorheen puilen. Ik geef de zalf, 8 plantjes, en geld voor een paar nieuwe banden. Nu zijn ze alleen bang dat jaloerse buren de hut met rietendak van Mary in de brand willen steken. We onderhandelen over de kosten en Otim belooft dat er binnen een half jaar een klein huisje met ijzeren deur en golfplaten dak is gebouwd. Die steek je niet zomaar in de fik.
Alle vrouwengroepen lijken goed te gedijen op al dat toneelgedoe.
De enige grote zorg ligt nu bij het kantoor van Hope North.
Na vele verhalen lijkt het erop dat het bureau in Kampala Hope North gebruikt om het zo arm mogelijk te houden waardoor ze veel sponsorgeld weten los te krijgen. Dat sponsorgeld blijft dan weer hangen in Kampala.Vernauwde focus. De leeuw ziet een gewond dier/geld en vergeet het geheel... De jacht is begonnen... Ik wil er nu even niet te diep op ingaan, maar het is een ontgoocheling en grote teleurstelling.
Uit voorzorg dat ik mogelijk de samenwerking moet bijstellen ben ik begonnen om Aloe Vera planten van het veld bij Hope North naar Gulu te laten verplaatsen.....
De reis loopt weer naar z'n einde. Morgen vlieg ik 's nachts weer terug..... de sneeuw in....
Thuis zal het me pas lukken u met foto's en mogelijk filmpjes iets meer levend beeld te geven van alle verhalen.
Voor nu, de hartelijke groeten van uw correspondent uit een erg warm en stoffig Kayunga,
Maarten
-
13 Maart 2013 - 19:19
Gert Talens:
Boot
Je onthutst gezicht zie ik voor me. Ik krijg daar kippenvel van. Kom lekker terug Boot, ga ik je heel lang knuffelen, met mijn lange vingers lekker tussen je ribben. Houd koers Boot!
Gert Talens -
13 Maart 2013 - 19:26
Greet:
Wat zou Afrika zijn zonder die dappere en krachtige vrouwen?
Je hebt weer mooie dingen gedaan Maarten,wat een verhalen en wat een avonturen.....je neemt het allemaal weer mee en moet het weer een plek geven.
Vergeet niet wat de grote Ghandhi ooit zei"Wat je doet mag onbelangrijk lijken maar het is heel belangrijk dat je het doet.....
Goede reis terug,
lieve groet Greet -
13 Maart 2013 - 19:49
Hek Dorsman:
Maarten, indrukwekkend en wens je goede en veilige thuis reis -
13 Maart 2013 - 20:59
Lida:
Maarten,je kunt niet alles weten. Lichtwerkers hebben met licht en donker te maken. Gelukkig hebben ze een krachtig licht bij zich waardoor ze altijd weer een weg vinden in het donker.
Je reis weer met aandacht gevolgd.
Goeie reis naar thuis,liefs Lida -
13 Maart 2013 - 21:17
Kyra:
Gelezen. Dank voor het delen. xK -
13 Maart 2013 - 21:18
Claartje:
Ontroerende verhalen schrijf je! Het is naar mijn idee tijd voor een nieuwe familiereunie, waarin jij ons nog meer over het Afrikaanse leven kunt vertellen. Goede reis terug!! -
13 Maart 2013 - 22:30
Karin:
Weer veel avonturen. Mooi, maar ook zwaar. Het blijft een gave om elke keer positieve energie in deze zwaar getraumatiseerde mensen in dit bijzondere land te stoppen. Knap werk.
Goede reis terug.
liefs Karin -
13 Maart 2013 - 22:43
Nursel:
Fijn dat we de verhalen van de krachtige vrouwen mogen lezen, thanks! Goed dat je de mensen in beweging krijgt, bikkel ben je!
Als je nu weer iets langer in Istanbul blijft, kom ik langs:-) goede reis lieve collega! -
13 Maart 2013 - 23:47
Henk:
Beste Maarten,
Ik probeer het onbegrijpelijke te begrijpen. Ik denk dat je er dicht bij bent ( bij dat begrijpen) misschien ga ik het dank zij jouw verhalen een beetje snappen.
Henk -
14 Maart 2013 - 00:42
José:
ha Maarten, mooi verhaal met een staartje. Ik ga je spreken en horen wat er allemaal weer beleefd is. met een grote harte groet en nu snel voor de pondu komen met de jongens. Met nog een groet aan Theo! José -
14 Maart 2013 - 08:49
Lilian:
Poeh wat een gebeurtenissen allemaal. Het duizelt me al als ik het alleen maar lees met emoties die alle kanten opschieten. Mooi werk Maarten. Goeie reis naar de polder!
Liefs Lilian -
14 Maart 2013 - 13:15
Daan:
Papposss!
Je verricht weer zeer goed werk, ik ben weer trots!
Goed om je verhalen zo te kunnen lezen!
Ik ben benieuwd naar je verhalen en foto's als je thuis bent!
Groeten Daan! -
14 Maart 2013 - 13:45
Saxionie:
Hoi Maarten je hebt het weer gedaan!
Niet het resultaat is belangrijk maar de inzet die je er aan besteed! Mijn dank namens hen die het wel waarderen.
;-) Dorien -
14 Maart 2013 - 13:57
Ruud:
Bedankt Maarten dat jij met jouw compassie en doorzetten ervoor zorgt dat hun gruwelijke levensverhalen worden gehoord en doorverteld opdat we niet vergeten wat een uitwerking oorlogsmacht en dreiging heeft op onschuldigen. We spreken elkaar binnenkort. Beera bulungi!
Veilige terugvlucht. Hartelijke groet, Ruud -
15 Maart 2013 - 11:09
Willy Peetoom:
Ach Maart toch, dat klotekantoor. Waar moet je in vredesnaam je "hulpgeld" heen sluizen om het bij de mensen te krijgen.
Ik hoor je, maar weet geen oplossing. Tòch is er meestal een toe-pad, waar heel weinig mensen weet van hebben. Alleen de plaatselijke bevolking kent die weggetjes.
Zoen Willy -
17 Maart 2013 - 14:16
An:
GROOOOTE broer!
"Wat aandacht krijgt wordt groter. . . . blijf aandacht geven", jij laat zien dat het altijd zin heeft om verbinding te leggen met mensen en situaties die volkomen uitzichtsloos lijken. Dank je wel voor je prachtige reisverhalen!
Lieve groet An
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
