Het staartje van de geit en het schaap...

Dit reisverslag is misschien bijzonder om te lezen...., het is van Amir, mijn cameraman...

------
Het staartje van de geit en het schaap

Waarom ik hier ben? Dat begint beetje bij beetje duidelijk te worden. Ik moet bekennen dat ik hier op gevoel naar toe ben gekomen, vrij van verwachtingen en verplichtingen. Ondertussen hebben we veel beeldmateriaal verzameld én heb IK twee schapen gekocht op een veemarkt. Voor een bodemprijs wel te verstaan! Voordat ik daar meer over vertel eerst het volgende.

Maarten vertelde mij in Nederland van de projecten die hij hier heeft lopen. Variërend van het aanleggen van aloë vera velden, maken van theater voorstellingen voor trauma verwerking, creëren van een school voor kinderen met geestelijke beperkingen tot het opzetten van leensystemen om de mensen zelfvoorzienend te laten worden en een gevoel van eigenwaarde te geven. Ooohh en naast deze projecten maakt hij ook nog een documentaire over en voor de Batwa pygmeeën. Een mannetje van alles wel te verstaan. Nu kan ik van alles over Maarten vertellen. Maar laat ik dat maar niet doen... Het moet per slot van rekening gezellig blijven.

Wat ik wel over Maarten kan en wil vertellen en over Nursel, zijn partner in crime die alweer voor het 4e jaar op rij met Maarten naar Oeganda afreist, is de toewijding die ze hebben voor wat ze doen. Ik prijs mijzelf gelukkig dat ik deze twee mooie mensen in het veld in actie heb mogen zien, en als er ook maar een beetje van die toewijding bij mij blijft hangen, dan ben ik er van overtuigd dat ik een dieper en rijker leven zal leiden. Kortom errrugggggg inspirerend allemaal.

Met het risico dat Maarten naast zijn schoenen gaat lopen nu ik dit zwart op wit heb gezet, en daar zitten we allemaal niet op te wachten, neem ik jullie weer mee naar de veemarkt.

Volledig onvoorbereid op wat er gaat komen stappen we die dag ons Toyota busje in met het doel 16 schapen te gaan kopen. We kachelen de meest groene bergen die ik ooit heb gezien wat op en af. Tot we bij een voetbalveldje komen waar een typische markt energie heerst, de mensen die wel eens in het midden oosten op een markt hebben rondgelopen weten waar ik het over heb. Heb je geen idee, dan kan je even langs de zwarte markt in Beverwijk al verkopen ze daar geen schapen. Toch?

We stappen uit ons busje en we distantiëren ons gelijk strategisch van onze drie Oegandese contacten die met ons zijn afgereisd om de onderhandelingen te voeren. Wij blanken, ik had als rasechte Koerd nooit gedacht dat ik mezelf ooit nog als blank zou stereotyperen, drijven alleen maar de prijs op. We zien onze kudde steeds groter worden. Eerst 1 schaap dan 2 dan 5 en op een geven moment alweer 14 schapen, waarvan 2 lammetjes.

Terwijl wij blanken in de schaduw staan te wachten besluit ik te participeren. 'Wat kosten die schapen dan' vraag ik met arrogante overtuiging. '140.000 shilling is het antwoord'. 'Ik kan dat beter én voor minder!!'. Waarom Maarten en Nursel beginnen te lachen is mij onduidelijk, ze weten blijkbaar niet met wie ze te maken hebben. Ik geef mijn camera aan Nursel en betreed het strijdveld als een heuse gladiator, stiekem ben ik een beetje onzeker maar als getrainde bluffer en met een goed ontwikkeld macho attitude beweeg ik me door de Oegandezen. Ik loop nonchalant langs de koeien en werp mijn hengeltje uit, ik voel een beetje aan de beesten en geef subtiel het signaal af dat ik hier ben om te kopen, een serieuze Muzungu!. Er komt iemand met een geit op me af, ik weet gelukkig dat ik a.d.h.v.de staart het verschil tussen een geit en een schaap kan zien. Hier lijken die beesten namelijk sprekend op elkaar.

Terwijl hij me benaderd zeg ik 'No goat, I need a sheep'. Ik begeef me langzaam naar de schapen, ik laat niet zien dat mijn trots op het spel staat om tegen de beste prijs een schaap te kopen. Ik raak met iemand in onderhandeling. 'How much?' '200' (200.000) is het antwoord, ik kijk hem aan en laat merken dat ik met vandaag niet laat naaien op de markt. '110' is het enige wat ik zeg terwijl ik zijn lichaamstaal en energie probeer te lezen. We voelen beide dat het pittige onderhandelingen zullen worden. Na wat heen en weer te onderhandelen blijven we op 140 steken. 140 is de bodemprijs van de markt maar er moet nog wat van af. We komen er niet uit, heel even overweeg ik te kopen voor 140 en te zeggen dat ik voor minder heb gekocht. Maar ik heb er vertrouwen in en loop terug naar Maarten en Nursel.

Ik word een beetje in de zeik genomen en dat is prima want ik weet dat hij liever wil verkopen dan dat ik wil kopen. Na een paar minuten komt de beste man naar me toe. 1 -0 voor mij, ik realiseer me dat we op het punt van handjeklap staan. Hij blijft op 140 hangen, ik spot een lammetjes bij het schaap en vraag wat die kosten.. '80' is de bodemprijs. '210, final price' zeg ik en hij voelt dat ik serieus ben, voor hem is het nu of nooit. Hij gaat akkoord en het is de Muzungu die op die dag, op het voetbal veldje, niet 1 maar 2 schapen onder de bodemprijs koopt.

Moraal van het verhaal? Geen idee ,vertel het mij maar...

Nou vooruit een laatste wijsheid;
Volg je gevoel en hou niet vast aan dingen dan heb je ook niets te verliezen.

De groeten uit Amir