Who is to blame 2
Door: maarten
02 Maart 2011 | Oeganda, Gulu
Lieve fans! Daar zijn we weer even vanuit een heel heet Uganda!
En de repetitie gaat heel voorspoedig.
Het verhaal is een variatie geworden op het verhaal wat ik vorig jaar in Kampala heb gemaakt. Toen was de hoofdzaak een verkrachting en corruptie en nu is het nog steeds de verkrachting maar we koppelen nu de nasleep van de verschrikkelijke oorlog eraan. Jullie moeten je voorstellen dat de oorlog nog maar net hier is afgelopen. En daders en slachtoffers lopen samen op straat.
Hoewel? Daders? ... Als je onder druk staat ben je dan dader of ook slachtoffer?
Hoe dat werkt in de voorstelling?
Het verhaal wat we gaan spelen gaat weer over een aardige jongen en leuk meisje. De jongen heeft een slechte vriend die hem aanzet om het meisje te verkrachten: 'If you don't do it, I will do it!' Helaas een zeer herkenbaar thema, want er is hier geen familie waar zo'n situatie niet speelt dat er een of meerdere verkrachtingen zijn en soms langdurig doorgaan met alle nare gevolgen van dien voor het slachtoffer. Je wordt vreselijk misbruikt en daarna gooien ze je hier op straat en zeggen ze dat je behekst bent en dat je zelf de dader bent van het misbruik, jij hebt immers de man uitgedaagd.... Een van de thema's die we in de nabespreking in een stelling ter discussie stellen is: 'Als je onder druk iemand verkracht, is het dan de schuld van degene die je onder druk zet of is het nog steeds de schuld van degene die de verkrachting deed?
Nu zult u allen zeggen dat de dader verantwoordelijk blijft voor zijn eigen daden.....
Maar dan brengen we het volgende in: Nu ben je een kind en een soldaatleider schreeuwt tegen je dat je moet schieten anders snijdt tie je keel open en houdt het mes op je keel.... en jij dood in een keer 12 mensen uit je eigen dorp.... maar je bent 9 jaar.... En daarna laten ze je een lijk in stukken snijden en worden de ledematen gekookt .... en je wordt gedwongen te eten .... De leider zelf eet, om zijn
mannelijkheid te bewijzen, de lever.... rauw.... En je bent nog steeds 9 .... ben jij dan dader? En is het dan jouw schuld?
Deze vraag leggen we voor. Omdat dit dilemma hier levend is. Omdat kinderen met deze verhalen uit de bush zijn gekomen. En deze kinderen lopen weer gewoon over straat. Ze zitten op speciale scholen, omdat ze weer mogen leren om gewoon kind te zijn. Maar de slachtoffers lopen ook door dezelfde straten en weten wie hun familie heeft doodgeschoten ....
Nu is de cultuur dat er niet over gevoelens wordt gespreoken. Het trauma zit diep. Maar als je niet met elkaar spreekt zal het trauma worden doorgegeven aan de volgende generatie. Dus we willen nu met de voorstelling zorgen dat er gepraat wordt. Beide kanten. Zodat het trauma onder ogen wordt gezien. En wat je onder ogen ziet kan jij niet loslaten, maar het kan wel jou loslaten. Want wat erkend wordt, laat jou los.
Dus slachtoffers van beide kanten hun verhaal laten doen, dat de schuld wordt erkend, openlijk. Door elkaars pijn en schuld en verdriet te zien kun je weer verder. Alleen compassie brengt je verder en daarna kunst, in welke vorm ook... zet het om in een lied, een dans, een verhaal, een stuk klei.
Vrijdag spelen we de voorstelling op een meisjesschool en op een gemengede school.
Oh ja, we hebben ook tshirts laten drukken met Thot Gulu, Voice of the voiceless erop! En als de leerlingen een goede ooplossing durven uitspelen dan krijgen ze zo'n T shirt.
'Voice of the voiceless' is hoe ik mijn werk hier noem.
Enkele acties die ik onderneem onder deze titel is de actie waar ik jullie al eerder over schreef van die 40 meisjes die via kunst hun trauma's laten uitwisselen en verwerken.Dit project wordt nu gefinancierd door Engely! Duizend maal DANK!!!! Ik trakteer jullie op een teraasje zodra ik thuis kom... En ik kook voor jullie .... maar misschien is dat juist niet handig ....
Maar deze meiden gaan nu opgevangen worden en ze krijgen een stukje oorlogsverwerking via kunst!
Er zijn hier ook veel meisjes drop outs. Vroegtijdig verlaten ze de school, omdat ze thuis moeten werken, omdat er geen schoolgeld is of/en omdat ze zich schamen als ze ongesteld zijn. Er zijn hier geen hygienische middelen, zowel op school niet als thuis niet. De meisjes worden uitgelachen door zowel de jongens als de docenten en ze schamen zich.
Wat voor ons zo gewoon is, is in dit land een reden om uit schaamte thuis te blijven. Dit is nog geen project maar het zou wel goed zijn. Ik laat het echter nog even liggen.
Een tweede project wat ik al wel heb opzet maar nog geen geld voor heb... .....
Een groep van ongeveer 30 straatkinderen drie middagen op het artcentre TAKS (Through art keep smiling)een eenvoudige maaltijd krijgen en via een methode voor straatkinderen (via Rixt opgeduikeld!) in drie dingen worden begeleid. Een socaal programma over samenwerking, een financieel programma om een eigen handeltje te leren opzetten en natuurlijk weer kunst, want de meesten van deze kinderen hebben al een heel leven achter de rug.
Hiervoor is nogal wat geld nodig. Voor een eerste half jaar zijn de kosten rond de 5000 euro.....
Het derde project is een set grote en kleine trommels. Die neem ik zelf voor mijn rekening want dat lukt me nog wel.
Morgen nog een dag repeteren en ik heb een intervieuw met een man waar Joyce mee aankwam (Er zijn hier twee joycen. De kokkin van het tweepersoonsbed en de Big Mama van het artcentre TAKS. Dus nu bedoel ik de Big Mama) Het is een voormalige rebellenleider uit het leger van Koni (generaal van het leger van de heer, de man die kinderen is gaan gebruiken/misbruiken als soldaat of voor andere onaangename 'klussen').
Ik vind dit erg spannend. Maar ik wil beide kanten horen.
Voor jullie allen een dikke knuffel en soms mis ik jullie wel een beetje ....
U correspondent uit Gulu, meneer Zulu!
En de repetitie gaat heel voorspoedig.
Het verhaal is een variatie geworden op het verhaal wat ik vorig jaar in Kampala heb gemaakt. Toen was de hoofdzaak een verkrachting en corruptie en nu is het nog steeds de verkrachting maar we koppelen nu de nasleep van de verschrikkelijke oorlog eraan. Jullie moeten je voorstellen dat de oorlog nog maar net hier is afgelopen. En daders en slachtoffers lopen samen op straat.
Hoewel? Daders? ... Als je onder druk staat ben je dan dader of ook slachtoffer?
Hoe dat werkt in de voorstelling?
Het verhaal wat we gaan spelen gaat weer over een aardige jongen en leuk meisje. De jongen heeft een slechte vriend die hem aanzet om het meisje te verkrachten: 'If you don't do it, I will do it!' Helaas een zeer herkenbaar thema, want er is hier geen familie waar zo'n situatie niet speelt dat er een of meerdere verkrachtingen zijn en soms langdurig doorgaan met alle nare gevolgen van dien voor het slachtoffer. Je wordt vreselijk misbruikt en daarna gooien ze je hier op straat en zeggen ze dat je behekst bent en dat je zelf de dader bent van het misbruik, jij hebt immers de man uitgedaagd.... Een van de thema's die we in de nabespreking in een stelling ter discussie stellen is: 'Als je onder druk iemand verkracht, is het dan de schuld van degene die je onder druk zet of is het nog steeds de schuld van degene die de verkrachting deed?
Nu zult u allen zeggen dat de dader verantwoordelijk blijft voor zijn eigen daden.....
Maar dan brengen we het volgende in: Nu ben je een kind en een soldaatleider schreeuwt tegen je dat je moet schieten anders snijdt tie je keel open en houdt het mes op je keel.... en jij dood in een keer 12 mensen uit je eigen dorp.... maar je bent 9 jaar.... En daarna laten ze je een lijk in stukken snijden en worden de ledematen gekookt .... en je wordt gedwongen te eten .... De leider zelf eet, om zijn
mannelijkheid te bewijzen, de lever.... rauw.... En je bent nog steeds 9 .... ben jij dan dader? En is het dan jouw schuld?
Deze vraag leggen we voor. Omdat dit dilemma hier levend is. Omdat kinderen met deze verhalen uit de bush zijn gekomen. En deze kinderen lopen weer gewoon over straat. Ze zitten op speciale scholen, omdat ze weer mogen leren om gewoon kind te zijn. Maar de slachtoffers lopen ook door dezelfde straten en weten wie hun familie heeft doodgeschoten ....
Nu is de cultuur dat er niet over gevoelens wordt gespreoken. Het trauma zit diep. Maar als je niet met elkaar spreekt zal het trauma worden doorgegeven aan de volgende generatie. Dus we willen nu met de voorstelling zorgen dat er gepraat wordt. Beide kanten. Zodat het trauma onder ogen wordt gezien. En wat je onder ogen ziet kan jij niet loslaten, maar het kan wel jou loslaten. Want wat erkend wordt, laat jou los.
Dus slachtoffers van beide kanten hun verhaal laten doen, dat de schuld wordt erkend, openlijk. Door elkaars pijn en schuld en verdriet te zien kun je weer verder. Alleen compassie brengt je verder en daarna kunst, in welke vorm ook... zet het om in een lied, een dans, een verhaal, een stuk klei.
Vrijdag spelen we de voorstelling op een meisjesschool en op een gemengede school.
Oh ja, we hebben ook tshirts laten drukken met Thot Gulu, Voice of the voiceless erop! En als de leerlingen een goede ooplossing durven uitspelen dan krijgen ze zo'n T shirt.
'Voice of the voiceless' is hoe ik mijn werk hier noem.
Enkele acties die ik onderneem onder deze titel is de actie waar ik jullie al eerder over schreef van die 40 meisjes die via kunst hun trauma's laten uitwisselen en verwerken.Dit project wordt nu gefinancierd door Engely! Duizend maal DANK!!!! Ik trakteer jullie op een teraasje zodra ik thuis kom... En ik kook voor jullie .... maar misschien is dat juist niet handig ....
Maar deze meiden gaan nu opgevangen worden en ze krijgen een stukje oorlogsverwerking via kunst!
Er zijn hier ook veel meisjes drop outs. Vroegtijdig verlaten ze de school, omdat ze thuis moeten werken, omdat er geen schoolgeld is of/en omdat ze zich schamen als ze ongesteld zijn. Er zijn hier geen hygienische middelen, zowel op school niet als thuis niet. De meisjes worden uitgelachen door zowel de jongens als de docenten en ze schamen zich.
Wat voor ons zo gewoon is, is in dit land een reden om uit schaamte thuis te blijven. Dit is nog geen project maar het zou wel goed zijn. Ik laat het echter nog even liggen.
Een tweede project wat ik al wel heb opzet maar nog geen geld voor heb... .....
Een groep van ongeveer 30 straatkinderen drie middagen op het artcentre TAKS (Through art keep smiling)een eenvoudige maaltijd krijgen en via een methode voor straatkinderen (via Rixt opgeduikeld!) in drie dingen worden begeleid. Een socaal programma over samenwerking, een financieel programma om een eigen handeltje te leren opzetten en natuurlijk weer kunst, want de meesten van deze kinderen hebben al een heel leven achter de rug.
Hiervoor is nogal wat geld nodig. Voor een eerste half jaar zijn de kosten rond de 5000 euro.....
Het derde project is een set grote en kleine trommels. Die neem ik zelf voor mijn rekening want dat lukt me nog wel.
Morgen nog een dag repeteren en ik heb een intervieuw met een man waar Joyce mee aankwam (Er zijn hier twee joycen. De kokkin van het tweepersoonsbed en de Big Mama van het artcentre TAKS. Dus nu bedoel ik de Big Mama) Het is een voormalige rebellenleider uit het leger van Koni (generaal van het leger van de heer, de man die kinderen is gaan gebruiken/misbruiken als soldaat of voor andere onaangename 'klussen').
Ik vind dit erg spannend. Maar ik wil beide kanten horen.
Voor jullie allen een dikke knuffel en soms mis ik jullie wel een beetje ....
U correspondent uit Gulu, meneer Zulu!
-
02 Maart 2011 - 20:17
Daan:
Maartosss!
Leuk dat ik je gisteren weer even gesproken heb!
en ik heb mijn paspoort gevonden...
Groeten!!!! -
02 Maart 2011 - 20:28
Lida:
Goh Maarten, diep geraakt in mijn hart.
Ik sponsor je graag. You can do it.
Succes! liefs Lida -
02 Maart 2011 - 20:46
Lilian:
Maarten, wat een daadkracht en wat een lef. En wat krijg je wat te horen, ongelooflijk.Sterkte morgen. Liefs Lilian -
02 Maart 2011 - 20:48
Leon:
Hey Maart,
Wat een verslagen en wat een verhalen... Word er steeds weer stil van.
Keep up the good work en we reizen met je mee.....
Gr. Leon -
02 Maart 2011 - 21:00
Kyra:
Misschien moet je even een rekeningnummer of zo op de site zetten?
Elke eurocent is toch welkom?
Dan zal ik mijn centjes ook nog eens opnieuw tellen...
Sterkte en liefs! -
02 Maart 2011 - 21:01
Leanne:
Ik ken je niet goed, maar ik krijg een inkijk in wat je doet met je/het leven. Ben ik erg van onder de indruk! -
03 Maart 2011 - 08:41
Gert Talens:
In welke mate is het horen van beide kanten in dit soort zaken belangrijk voor je werk Maarten?
-
03 Maart 2011 - 09:17
Marijke:
Fantastisch Maarten ik ben trots op je..
-
03 Maart 2011 - 09:35
Ruud Boon:
Hey Maarten,
Wat een indringend verslag! Je laat zien hoe ongelooflijk ingewikkeld het is voor deze jongeren om na zulke ingrijpende traumatische ervaringen te proberen om hun leven op te pakken. Leren om je gevoelens te uiten kan een goed middel zijn en daarin speelt kunst en cultuur een belangrijke rol. Geweldig hoe je dit doet met theaterwerk en op die manier iets kan betekenen voor deze jongeren in Noord Uganda. Veel succes met alles en we spreken elkaar zeker na je terugkeer.
Hartelijke groet! Ruud
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
