Volheid kan niet ontvangen.

Een zwarte man hoorde mijn verhaal. Hij zei: U veronderstelt dat de slachtoffers en armen met één stem spreken. Dat ze zich met elkaar verbonden voelen door hun achtergrond. Dit is niet zo. Zij zijn vaker helaas elkaars vijanden. Als u hulp wilt geven aan slachtoffers en armen dan moet u zich goed realiseren met wie u praat en namens wie deze persoon spreekt.
Daar gaat het meestal mis. Uw geld weg en uw droom nog steeds een droom.

Het is zo één van de vele wijze lessen die je leert als je iets wilt opzetten met mensen die in een hele andere situatie zitten.
De moeilijkste les is wel dat hoe voller ik ben van mijn eigen droom hoe minder ik open sta voor andere inzichten en hoe groter de valkuil. Leegheid is de grootste ontvanger, volheid is de grootste gever.

Vanwaar dit wat filosofisch geleuter....
We gaan weer naar Oeganda! Eind juli vertrekken we.
Rixt gaat Theo wederom assisteren op de Bondekoschool. Ook Anna, haar dochter, komt meehelpen.
En ik ga een paar projecten doen. Eerst een project in Kampala met vrouwen die slachtoffer zijn van huiselijk geweld. Ik werk samen met een sociaal werkster van Unesem en met deze groep vrouwen ga ik een poging doen d.m.v. toneel en de welbekende discussiemethode (stellingen) hun verhaal te ‘vertellen’. En de droom is natuurlijk dat domestic violence voor een groot publiek bespreekbaar wordt en dat we met dat publiek gaan onderzoeken welke andere oplossingen er nog zijn dan geweld.
Ik weet natuurlijk niet of het gaat lukken, maar ik ga ervoor!
Hierna vertrek ik naar het noorden, Gulu. Ik ga de vrouw zonder lippen en oren opzoeken en kijken wat de operatie heeft opgelost. Daarnaast wil ik nog vier vrouwen naar het ziekenhuis helpen. Ik heb al geld om één vrouw te laten opereren.
Ik zoek nog 3 x € 450,00 voor de andere drie vrouwen.
IK VRAAG JULLIE HULP!
Het moet toch mogelijk zijn dat ook zij geholpen worden....
Het Banknummer: 390354546
Tnv. Stg. Thot-Worldwide ovv Stories of the unheard voices

Naast de hulp aan deze vrouwen ga ik verder met het eigenlijke werk; de voorstelling ‘Who is to blame?’ In maart heb ik deze voorstelling gemaakt met professionele acteurs en nu wil ik aansluiting en samenwerking vinden met lokale partners.
Ik zal o.a. gaan praten met War Child en houd jullie op de hoogte.

Na Gulu reis ik weer een stukje naar beneden naar Bwalya, de Secundairy School en Weeshuis van Hope North, waar veel oorlogswezen en ex- kindsoldaten hun middelbare school proberen te halen. Voor de meesten is dit erg moeilijk. Te lang eruit geweest en te heftige ervaringen blokkeren hun leervermogens.
De muskietennetten voor de 250 studenten waar ik jullie eerder over vertelde zijn geregeld, alleen de 50 stapelbedden nog niet....
Met de studenten heb ik in maart ook een versie van de voorstelling ‘Who is to blame?’ gemaakt, naar hun eigen inbreng. Zij zijn nu uitgenodigd om de voorstelling te spelen op een festival in Kampala op 9 en 10 augustus.
We gaan het zo organiseren dat we niet alleen de voorstelling maar ook de hele dans en drum ploeg kunnen laten optreden. Dat wordt een mooi spektakel

Tot slot ontmoet ik Rixt en Anna weer en gaan we nog een klein weekje ‘op vakantie in Oeganda’!!!
Jullie zullen zelf ook op vakantie gaan en ik wens jullie een prachtige tijd.
Je hoeft mijn blog dan ook niet te lezen! Neem maar even lekker vrij van al dat internet gedoe! Ik blijf m’n avonturen er wel gewoon op zetten want dat help me de boel een beetje te relativeren. Stoor je dus niet aan mij en geniet van jezelf Hahaha...
Groeten uit Dronten,
Uw correspondent, Maarten