Op safari, de flashmop en de jongen die plastic at
11 Maart 2013 | Oeganda, Kayunga
'Iedere meester was ooit een mislukking.'
Het is rond 10 uur 's avonds.
Hope North. de plaats waar ik werk met ex kindsoldaten, aids wezen, jongeren die zijn opgegroeid in vluchtelingenkampen of gewoon thuis geen leven en toekomst hebben.
Ik ben hier met Bregje en Danielle, twee actrices waarmee ik samenwerk in Thot. Dappere, woeste vrouwen die vechten met alle ongemakken van Hope North; grote insecten, koude douche met miezerig straaltje of helemaal geen straaltje want het water is gewoon op, de hitte, geen internet etc.
We zitten in het donker als er een jongen naar ons wordt toe gedragen, heel kort ademend en soms geen adem, z'n hart klopt zowat z'n borstkas uit.
Hij heeft plastic doorgeslikt. Had de kruimels opgelikt uit het zakje en daarna de smaak van koek uit het plastic willen zuigen.
Dat ging mis.....
We moeten naar de dokterspost in Bweyale, maar ik wil 's nachts niet rijden... te gevaarlijk.
Toch is er verder niemand.
Dus we gaan.
In de dokterspost raakt de dienstdoende verpleegster in paniek. de jongen moet direct naar het dichtsbijzijnde hospital, een uur rijden naar het noorden, om geopereerd te worden.
Een wag vol diepe gaten, zeer slechte bermen, bussen uit Zuid Sudan die 130 km rijden en dat blijven doen, zelfs als ze inhalen en je met groot licht tegemoet komen, vrachtwagens die midden op de weg blijven rijden want in Sudan rijden ze rechts en in Oeganda links, koeien op de weg, dronken mensen...
We gaan.
Vier keer de berm in moeten 'vluchten', gekreun achterin.
Nu, een paar dagen later, heeft de jongen het overleefd.
De afgelopen week hebben Bregje en Danielle 130 leerlingen de dans aangeleerd voor de flashmop. Een pracht gezicht en de leerlingen zo open en enthousiast. De twee meiden hebben het in de brandende zon op het open veld soms te zwaar, maar het lukt! Ook als er in groepen gewerkt wordt waarbij het centrum van Bweyale wordt uitgebeeld met stoelen en groepen uit het publiek, de dichtsbijzijnde straat en de overkant moeten komen.
De deal is: als je meedoet gaan we 's ochtends heel vroeg weg met twee bussen, naar het dichtsbijzijnde natuurpark om de dieren in hun eigen land te zien en 's middags de flashmop in Bweyale, midden in het stadje.
Om hiervoor toestemming te krijgen heb ik vele lokal leaders, politie, officieren etc moeten ontmoeten. Elke keer weer uitleggen, alles op nette brieven nogmaals.... hoeveel mensen hier over drie minuten spontane dans hun zegje moeten doen is verwonderlijk.... nou nee ... gewoon belachelijk! Maar uitweindelijk wil zelfs de politieofficer meedansen!
Maar uiteindelijk rijden we half 6 uur 's morgens weg. Zelfs de twee bussen waren al 's nachts gearriveerd en dus op tijd!
Midden in het park waren er bij een bus drie bouten afgebroken aan het achterwiel wegens het gehobbel en dat moest gerepareerd ... midden in dat park.
Terug in Bweyale de flashmop. Politie om de mensenmassa te regelen, keihard de muziek, leerlingen vanuit alle hoeken, natuurlijk een stroomstoring, maar uiteindelijk de hele dans... de politieofficer gaat zo uit z'n dak dat hij daarna de dans gelijk nog een keer wil doen... alleen zijn alle leerlingen in de massa alweer verdwenen.. dan pas snapt die man wat een flashmop is...
De afgelopen dagen o.a. vrouwen bezocht die zwaar verminkt uit de oorlog zijn gekomen. Twee vrouwen grijpen me aan. de een vertelt in haar hut bijna fluisterend hoe de rebellen haar lip, neus en oren eraf hebben gehaald en daarna haar dwongen het op te eten. De ander hebben de rebellen alleen haar lippen eraf en ze is geopereerd in het legerhorpital, maar dat is mis gegaan. Haar hele onderkin en lip zijn een groot gezwel.Ze vertrouwt geen dokter meer en durft niet meer naar het ziekenhuis. Dubbel trauma. En ik zit daar met m'n Aloe Vera plantjes en zalf en voel me zo onnozel. Wat kan ik ....? Wat doe ik hier...?
Danielle en Bregje zijn weer vertrokken. Het was heerlijk om met ze te reizen en te werken. Een begin gemaakt met de oegandese 'musical' over Animal brain en Human brain. En natuurlijk de flashmop. Leerlingen helemaal uit hun dak.
Dank meiden, juliie zijn echt een verlichting geweest!
Nou, dit was het weer voor even! U allen de hartelijke groeten en vriest het bij jullie???... Hahahahaha!!
Uw correspondent uit Gulu,
Maarten
Het is rond 10 uur 's avonds.
Hope North. de plaats waar ik werk met ex kindsoldaten, aids wezen, jongeren die zijn opgegroeid in vluchtelingenkampen of gewoon thuis geen leven en toekomst hebben.
Ik ben hier met Bregje en Danielle, twee actrices waarmee ik samenwerk in Thot. Dappere, woeste vrouwen die vechten met alle ongemakken van Hope North; grote insecten, koude douche met miezerig straaltje of helemaal geen straaltje want het water is gewoon op, de hitte, geen internet etc.
We zitten in het donker als er een jongen naar ons wordt toe gedragen, heel kort ademend en soms geen adem, z'n hart klopt zowat z'n borstkas uit.
Hij heeft plastic doorgeslikt. Had de kruimels opgelikt uit het zakje en daarna de smaak van koek uit het plastic willen zuigen.
Dat ging mis.....
We moeten naar de dokterspost in Bweyale, maar ik wil 's nachts niet rijden... te gevaarlijk.
Toch is er verder niemand.
Dus we gaan.
In de dokterspost raakt de dienstdoende verpleegster in paniek. de jongen moet direct naar het dichtsbijzijnde hospital, een uur rijden naar het noorden, om geopereerd te worden.
Een wag vol diepe gaten, zeer slechte bermen, bussen uit Zuid Sudan die 130 km rijden en dat blijven doen, zelfs als ze inhalen en je met groot licht tegemoet komen, vrachtwagens die midden op de weg blijven rijden want in Sudan rijden ze rechts en in Oeganda links, koeien op de weg, dronken mensen...
We gaan.
Vier keer de berm in moeten 'vluchten', gekreun achterin.
Nu, een paar dagen later, heeft de jongen het overleefd.
De afgelopen week hebben Bregje en Danielle 130 leerlingen de dans aangeleerd voor de flashmop. Een pracht gezicht en de leerlingen zo open en enthousiast. De twee meiden hebben het in de brandende zon op het open veld soms te zwaar, maar het lukt! Ook als er in groepen gewerkt wordt waarbij het centrum van Bweyale wordt uitgebeeld met stoelen en groepen uit het publiek, de dichtsbijzijnde straat en de overkant moeten komen.
De deal is: als je meedoet gaan we 's ochtends heel vroeg weg met twee bussen, naar het dichtsbijzijnde natuurpark om de dieren in hun eigen land te zien en 's middags de flashmop in Bweyale, midden in het stadje.
Om hiervoor toestemming te krijgen heb ik vele lokal leaders, politie, officieren etc moeten ontmoeten. Elke keer weer uitleggen, alles op nette brieven nogmaals.... hoeveel mensen hier over drie minuten spontane dans hun zegje moeten doen is verwonderlijk.... nou nee ... gewoon belachelijk! Maar uitweindelijk wil zelfs de politieofficer meedansen!
Maar uiteindelijk rijden we half 6 uur 's morgens weg. Zelfs de twee bussen waren al 's nachts gearriveerd en dus op tijd!
Midden in het park waren er bij een bus drie bouten afgebroken aan het achterwiel wegens het gehobbel en dat moest gerepareerd ... midden in dat park.
Terug in Bweyale de flashmop. Politie om de mensenmassa te regelen, keihard de muziek, leerlingen vanuit alle hoeken, natuurlijk een stroomstoring, maar uiteindelijk de hele dans... de politieofficer gaat zo uit z'n dak dat hij daarna de dans gelijk nog een keer wil doen... alleen zijn alle leerlingen in de massa alweer verdwenen.. dan pas snapt die man wat een flashmop is...
De afgelopen dagen o.a. vrouwen bezocht die zwaar verminkt uit de oorlog zijn gekomen. Twee vrouwen grijpen me aan. de een vertelt in haar hut bijna fluisterend hoe de rebellen haar lip, neus en oren eraf hebben gehaald en daarna haar dwongen het op te eten. De ander hebben de rebellen alleen haar lippen eraf en ze is geopereerd in het legerhorpital, maar dat is mis gegaan. Haar hele onderkin en lip zijn een groot gezwel.Ze vertrouwt geen dokter meer en durft niet meer naar het ziekenhuis. Dubbel trauma. En ik zit daar met m'n Aloe Vera plantjes en zalf en voel me zo onnozel. Wat kan ik ....? Wat doe ik hier...?
Danielle en Bregje zijn weer vertrokken. Het was heerlijk om met ze te reizen en te werken. Een begin gemaakt met de oegandese 'musical' over Animal brain en Human brain. En natuurlijk de flashmop. Leerlingen helemaal uit hun dak.
Dank meiden, juliie zijn echt een verlichting geweest!
Nou, dit was het weer voor even! U allen de hartelijke groeten en vriest het bij jullie???... Hahahahaha!!
Uw correspondent uit Gulu,
Maarten
-
11 Maart 2013 - 08:01
Gert Talens:
Boot
Mooi man, die agent. Wil ie nog een keer is iedereen weg. Het lijkt Brigadier Bril wel. Alles overkomt hem. Ik begrijp overigens ook dat die meiden weer weg zijn. Jij schrijft over hun ontberingen. Over hitte, koud waterstraaltjes, etc. Maar eh Boot, eingelijk ben jij net als die agent. De ontberingen die jij noemt waren voor de meiden een eitje. Maar een paar weken met jou optrekken, da's andere koek. Vele zijn daaraan bezweken. Sterker nog jij bent een ontbering!
Namens iedereen hier, blijff gerust nog maar een poosje Boot. Hier gaat alles heerlijk!
Gert Talens -
11 Maart 2013 - 08:32
Saxionie:
Goedemorgen wat ben jij er vroeg bij.
Hier bloemen op de ramen jij met een plantje in je handen, alleen het gebaar,aanwezigheid en jouw luisterend oor is de moeite waard.
De zalf kan wonderen verrichten wanneer je er in blijft geloven.
Be THE best you can be!
Ik geloof dat ht goed komt!
X )Dorien
Ps de bloemen hier zijn voor de dames :-) -
11 Maart 2013 - 08:39
Maike Den Houting:
Ik denk dat voor je gevoel werkelijk alles in het niets valt bij dit soort verhalen. Maar dat is maar een gevoel Maarten. Elke bijdrage om pijn te verlichten, hoe klein ook, is iets groots in zichzelf. Zo groot zelfs, dat ik het soms niet kan bevatten wat jij daar op dit moment allemaal in beweging aan het brengen bent. Ik bewonder ontzettend wat je doet. -
11 Maart 2013 - 08:46
Lida:
maar je zit er wel met je plantje..!
Geweldig dat de flashmop gelukt is, die blijft nog lang door flashen in de verhalen!
ga zo door! liefs Lida
-
11 Maart 2013 - 09:10
Hans:
Jeetje Maarten je maakt weer vanalles mee.
A flying bird.......
Het blijft toch een fascinerend land, wat een gekheden.
Leuk te horen dat je bij de vrouwen in Gulu bent geweest. De verhalen zijn verschrikkelijk maar maakt het zeker zo mooi om daar hulp te bieden.
succes verder vriend -
11 Maart 2013 - 10:30
Willy Peetoom:
Wat een stress Maart, met zo'n bijna stikkende jongen in je auto, en dan in de duisternis laveren tussen al die malloten op de weg. Een erg, erg lang uur. Godlof heeft hij het gered.
Ik zie je zitten met je plantje en ik zie die politieofficier helemaal uit zijn plaat gaan. Dat land rammelt een mens door alle hoeken van de kamer.
Blijf lopen Maart, recht zo die gaat.
Zoen Willy -
11 Maart 2013 - 11:09
Gert Jan Van Goudoever:
Goedemorgen zendeling, als je naar jouw idee met lege handen staat, betekent ieder gebaar iets.
Je schrijft nog beheerst en je betrokkenheid dreunt na in mijn body.
Ga onversaagd door en kom heel retour.
Groet,
Gert Jan -
11 Maart 2013 - 12:02
Lilian Kiers:
Lieve Maarten,
Wat weer een prachtige en bijzondere verhalen. Ik heb gehuild en gelachen en me verwonderd en genoten en gegruwd en bewonderd. Man, wat weer een goeie acties.
Liefs Lilian -
11 Maart 2013 - 14:59
Bert Garssen:
he Maarten, indrukwekkend en soms huiveringwekkend waar jij mee bezig bent: ben EEG onder de indruk! Een leven gered met gevaar voor eigen leven!!!! Ik weet niet of ik het je na kon doen.
Misschien zie ik je nogog op de boerderij begreep ik van Rixt. Zou wel mooi zijn.
o niet, dan een hele goede reis terug en rust dan ook goed uit van al die indrukke
Hartelijke groet,
Ber.nt -
11 Maart 2013 - 20:52
Beppie Koeslag:
Dag Maarten. Wát een verhaal en wat maak je veel mee ! Ik kan alleen maar zeggen dat ik diepe bewondering en respect heb voor jou en wat je doet in Gulu !!
Goede reis terug naar Rixt en rust vooral ook uit.
Hartelijke groet, Beppie Koeslag, secr.stichting Kinderen van Uganda. -
11 Maart 2013 - 23:49
Pa:
Hi Maart,\
Ik ben verdrietig na het lezen van je verslag. Geweldig wat je kunt doen. Van een vrouw die het niet zo breed heeft kreeg ik 10 euro nadat ik haar verteld had van de AV plantjes. Zou je een foto van een een plant kunnen maken dan geef ik dat aan har. Vanaf hier leven velen met je mee.
Een behouden thuisreis toegewenst, Ik hoop jr weer gauw te ontmoeten.
Denk aan je zelf. Hartelijk gegroet.Pa -
12 Maart 2013 - 19:26
Kyra:
Soms kun je zo weinig doen.. zoals nu hier ook: het zoontje (bijna 2 jaar) van mijn vriendin blijkt zeer ernstig kanker te hebben.. het is vreselijk naar soms, wat er in een leven kan gebeuren! Maar jij hebt wél het leven van die jongen gered die plastic had ingeslikt, Maarten! Ik vind het knap van je... X en liefs, Kyra -
12 Maart 2013 - 20:18
Ger Wisselink:
Hi Maarten,
Indrukwekkend. Vol bewondering
Ger -
12 Maart 2013 - 23:21
Gen:
Nog steeds zo goed bezig Boot, ik blijf je volgen:) -
14 Maart 2013 - 19:09
Jan:
Mooiiiiiiiiii . Klasssssssssse.
tot gauw. Kunnen we weer samen schaatsen.
Jan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
