Too much rats can not digg a hole.
10 Februari 2015 | Tanzania, Uganda
Hier zijn we weer! Het duurde even want in Arua was geen internet en in Gulu lag de afgelopen dagen de stroom eruit. In korte tijd gebeurt er veel!
In Arua (bij de grens van Congo) ben ik met een maatschappelijk werkster, 1 van de Joycen, en een veldwerker in een grote fourwheeldrive de bush ingegaan naar een vrouwengroep die slachtoffer zijn geweest van het Koni-terreur. Joyce wilde al lang dat ik met deze vrouwen zou werken. Het kippen-leen-project was voor deze groep, en ze hebben het kippenverblijf bijna af....
We werken in de schaduw van een grote boom. De eerste kennismaking verloopt aan de hand van een stuk touw. Ik leg met de onderkant van het touw uit wat de geschiedenis van mijn naam is. Het andere uiteinde leg ik uit als wat mijn droom is en wat ik bij hun kom doen. Daarna leg ik knopen in het touw en vertel iets over enkele knopen die ik tot nog toe heb gekend in mijn leven. Daarna vraag ik naar hun knopen.... Ze zien mij als iemand die geld komt brengen en ze beginnen gelijk over dat ze geen schoolgeld kunnen betalen..... dus ik kantel het gesprek en zeg hun dat als een boom slechte vruchten heeft dan moet je niet de oorzaak in de vrucht zoeken, je moet naar de wortels kijen. Dit beeld snappen ze. En dan is het een inkoppertje.... de wortels is jullie situatie thuis... dus hoe gaat het met jullie en de relatie met jullie man????? Dan breekt het los als een onweersbui.... midden in hun hart geschoten! Uiteindelijk komen er drie grote problemen boven tafel. 1. Vrouw staat er veelal alleen voor. De man is vertrokken als de grond moet worden omgehakt en erg jonge kinderen (4 jaar en ouder) moeten daarom helpen om de grond te spitten. 2. Drank maakt mannen erg grof tegen hun vrouw, uitschelden, vernederen en mishandelen waar de kinderen bij zijn. Zo leren de kinderen al vroeg hoe je met elkaar om gaat.... 3. De man gebruikt de grond die ze hebben om er tabak op te zetten. Ze zien de tabak als van hun en verkopen de oogst, de vrouw ziet geen cent en kan op die grond geen groente of aardappels verbouwen. Grote honger bij de kinderen.
Ik verdeel de groep in vieren. Een deel gaat de scene voor bereiden van het eerste probleem, de tweede het tweede prebleem en de derde het derde probleem. De vierde groep vraag ik naar een dans die ze kennen. Ze hebben een dans die is ontstaan toen ze naar Congo zijn gevlucht uit angst voor Koni (rebellenleider) Daarna brengen we alles bij elkaar. Dans en spel vol passie en vuur en erg veel plezier. Zo werken we ernaartoe dat we op de derde dag het hele programma gaan spelen voor ...... hun mannen!! De middag van de derde dag zijn de mannen er . Onder de boom.
De vrouwen spelen hun verhaal... ze zijn duidelijk wat bescheidener nu hun eigen mannen tussen het publiek zitten. Toch doen ze het prachtig!
Daarna volgt een discussie zonder schuldvragen, maar vragen als> 1. is deze situatie herkenbaar? 2. Wat is er goed aan deze situatie? 3. Wat is er jammer aan deze situatie? 4. Wat zou een oplossing kunnen geven?
De mannen geven hun mening en incasseren hun eigen aandeel. Er is ook een dronken man die het woord wil nemen. Dan duikt een van de vrouwen op, ik denk dat het haar eigen echtgenoot is, ze geeft hem een duw, hij struikelt en valt in een groepje vrouwen, die beginnen hem met zn allen te slaan en de man vlucht jammerend weg. Daarna barst iedereen in een schaterlach uit. Ook de vrouw die duwde lacht tot tranen toe. Ze lijkt even een held!
Aan het eind, als alles is afgelopen, komt voor mij het mooiste moment. Het publiek loopt weg en de vrouwen vallen elkaar in de armen alsof ze een oorlog heben gewonnen.... In ieder geval hebben ze met elkaar hun stem laten horen en dat is een enorme draai in hun bewustzijn.
En de mannen?... volgend jaar misschien een mannen voorstelling?!
Op dit moment ben ik alweer enkele dagen in Gulu. Twee van mijn vrienden uit Nederland werken met 12 gevangenen aan het bouwen van een lokaal bij de school van Ben, 25km in de bush bij Gulu, een speelplaats van boomstammen en touwconstructies, een kast voor in het lokaal en tafelbankjes voor in de klas. Het werk schiet enorm op! Het lokaal is al bijna klaar. De helft van de bakstenen heb ik kunnen kopen, de andere helft wordt door de community gemaakt. Elke familie bakt 200 stenen, in totaal 4000 stenen, zo is het hun bijdrage en dus hun school! Win-Win.
En zelf ben ik druk met de groep jongeren (ex kindsoldaten) om met hen een echt bedrijf met alles erop en eraan op te zetten. Ze heben Theo als eerste klant en het gaat er serieus aan toe. Het zou zo leuk zijn als ze uiteindelijk een professionaliteit krijgen waardoor ze zichzelf in hun levensonderhoud kunnen voorzien. En zoals dat er nu uit ziet lijkt dit een hele grote kans van slagen te hebben.... Al moet het zakelijk denken hier nog wel uitgevonden worden! Ze kunnen soms zo heerlijk dom zijn, dat mij elke logica ontgaat.... Dus we leren allebei erg veel!!
Nu, dit was het maar weer! U krijgt de hartelijke groeten van uw correspondent uit Gulu en alle Oegandezen zwaaien nu naar u!!!
In Arua (bij de grens van Congo) ben ik met een maatschappelijk werkster, 1 van de Joycen, en een veldwerker in een grote fourwheeldrive de bush ingegaan naar een vrouwengroep die slachtoffer zijn geweest van het Koni-terreur. Joyce wilde al lang dat ik met deze vrouwen zou werken. Het kippen-leen-project was voor deze groep, en ze hebben het kippenverblijf bijna af....
We werken in de schaduw van een grote boom. De eerste kennismaking verloopt aan de hand van een stuk touw. Ik leg met de onderkant van het touw uit wat de geschiedenis van mijn naam is. Het andere uiteinde leg ik uit als wat mijn droom is en wat ik bij hun kom doen. Daarna leg ik knopen in het touw en vertel iets over enkele knopen die ik tot nog toe heb gekend in mijn leven. Daarna vraag ik naar hun knopen.... Ze zien mij als iemand die geld komt brengen en ze beginnen gelijk over dat ze geen schoolgeld kunnen betalen..... dus ik kantel het gesprek en zeg hun dat als een boom slechte vruchten heeft dan moet je niet de oorzaak in de vrucht zoeken, je moet naar de wortels kijen. Dit beeld snappen ze. En dan is het een inkoppertje.... de wortels is jullie situatie thuis... dus hoe gaat het met jullie en de relatie met jullie man????? Dan breekt het los als een onweersbui.... midden in hun hart geschoten! Uiteindelijk komen er drie grote problemen boven tafel. 1. Vrouw staat er veelal alleen voor. De man is vertrokken als de grond moet worden omgehakt en erg jonge kinderen (4 jaar en ouder) moeten daarom helpen om de grond te spitten. 2. Drank maakt mannen erg grof tegen hun vrouw, uitschelden, vernederen en mishandelen waar de kinderen bij zijn. Zo leren de kinderen al vroeg hoe je met elkaar om gaat.... 3. De man gebruikt de grond die ze hebben om er tabak op te zetten. Ze zien de tabak als van hun en verkopen de oogst, de vrouw ziet geen cent en kan op die grond geen groente of aardappels verbouwen. Grote honger bij de kinderen.
Ik verdeel de groep in vieren. Een deel gaat de scene voor bereiden van het eerste probleem, de tweede het tweede prebleem en de derde het derde probleem. De vierde groep vraag ik naar een dans die ze kennen. Ze hebben een dans die is ontstaan toen ze naar Congo zijn gevlucht uit angst voor Koni (rebellenleider) Daarna brengen we alles bij elkaar. Dans en spel vol passie en vuur en erg veel plezier. Zo werken we ernaartoe dat we op de derde dag het hele programma gaan spelen voor ...... hun mannen!! De middag van de derde dag zijn de mannen er . Onder de boom.
De vrouwen spelen hun verhaal... ze zijn duidelijk wat bescheidener nu hun eigen mannen tussen het publiek zitten. Toch doen ze het prachtig!
Daarna volgt een discussie zonder schuldvragen, maar vragen als> 1. is deze situatie herkenbaar? 2. Wat is er goed aan deze situatie? 3. Wat is er jammer aan deze situatie? 4. Wat zou een oplossing kunnen geven?
De mannen geven hun mening en incasseren hun eigen aandeel. Er is ook een dronken man die het woord wil nemen. Dan duikt een van de vrouwen op, ik denk dat het haar eigen echtgenoot is, ze geeft hem een duw, hij struikelt en valt in een groepje vrouwen, die beginnen hem met zn allen te slaan en de man vlucht jammerend weg. Daarna barst iedereen in een schaterlach uit. Ook de vrouw die duwde lacht tot tranen toe. Ze lijkt even een held!
Aan het eind, als alles is afgelopen, komt voor mij het mooiste moment. Het publiek loopt weg en de vrouwen vallen elkaar in de armen alsof ze een oorlog heben gewonnen.... In ieder geval hebben ze met elkaar hun stem laten horen en dat is een enorme draai in hun bewustzijn.
En de mannen?... volgend jaar misschien een mannen voorstelling?!
Op dit moment ben ik alweer enkele dagen in Gulu. Twee van mijn vrienden uit Nederland werken met 12 gevangenen aan het bouwen van een lokaal bij de school van Ben, 25km in de bush bij Gulu, een speelplaats van boomstammen en touwconstructies, een kast voor in het lokaal en tafelbankjes voor in de klas. Het werk schiet enorm op! Het lokaal is al bijna klaar. De helft van de bakstenen heb ik kunnen kopen, de andere helft wordt door de community gemaakt. Elke familie bakt 200 stenen, in totaal 4000 stenen, zo is het hun bijdrage en dus hun school! Win-Win.
En zelf ben ik druk met de groep jongeren (ex kindsoldaten) om met hen een echt bedrijf met alles erop en eraan op te zetten. Ze heben Theo als eerste klant en het gaat er serieus aan toe. Het zou zo leuk zijn als ze uiteindelijk een professionaliteit krijgen waardoor ze zichzelf in hun levensonderhoud kunnen voorzien. En zoals dat er nu uit ziet lijkt dit een hele grote kans van slagen te hebben.... Al moet het zakelijk denken hier nog wel uitgevonden worden! Ze kunnen soms zo heerlijk dom zijn, dat mij elke logica ontgaat.... Dus we leren allebei erg veel!!
Nu, dit was het maar weer! U krijgt de hartelijke groeten van uw correspondent uit Gulu en alle Oegandezen zwaaien nu naar u!!!
-
10 Februari 2015 - 17:48
Gert Talens:
Boot
Dat van zo'n mannenvoorstelling he, misschien dat dat wel effectiever is! Moesten we hier ook eens doen. Een mannenvoorstelling. Mag ik dan de hoofdrol? En eh., Willy P. en Greet W. doen dan niet mee hoor, ook al zien ze er soms uit als woeste kerels!!
Hou vol Boot. -
10 Februari 2015 - 17:57
Arie Hemmen:
Dag Maarten
Wat een indrukwekkend verslag en indrukwekkend werk.
Petje af. -
10 Februari 2015 - 18:18
Berdine:
Top ! -
10 Februari 2015 - 18:38
Rixt:
Zo trots op jou!!! -
10 Februari 2015 - 18:52
Lilian:
Lieve Maarten, wat weer een heerlijke verhalen. Gaaf hoor, die voorstelling met de vrouwen.
Nu tijd om zelf even lekker te schommelen op jullie nieuwe playground ;-) -
10 Februari 2015 - 19:48
Heleen:
Mooi om te lezen Maarten. Ik heb er beelden bij. Heimwee -
10 Februari 2015 - 19:58
Joyce Pol:
Wauw! Wat toch fantastisch dat je dit kan en mag doen!
Keep up the good work!!
Hartelijke groeten -
10 Februari 2015 - 20:06
Ferdi:
Maarten wat doe je fantastische dingen! -
10 Februari 2015 - 21:06
Martin:
Mooi verhaal Maarten , ik wens je veel succes daar en pas goed op jezelf
-
10 Februari 2015 - 22:05
Saskia:
Wauw, Maarten! Wat mooi! En het dan ook nog spelen voor de mannen! Stoere vrouwen.... -
10 Februari 2015 - 22:21
Lida:
Goh Maarten hoe jij dat allemaal maar doet daar: je stelt de juiste vraag en de kurk gaat van de fles en de vrouwen vertrouwen je en vertellen wat hen op het hart ligt! Een voorstelling maken en spelen voor de mannen. hoe krijg je het weer voor elkaar! Ongetwijfeld onvergetelijk voor deze mensen. en de vrouwen hebben een kracht ervaren die meer willen vergeten. Mooi man! Blijf maar een open kanaal, liefs Lida -
10 Februari 2015 - 22:23
Lida:
ik bedoel natuurlijk.....die ze niet meer willen vergeten!.....:-))))) -
11 Februari 2015 - 16:06
Willy Peetoom:
Het is gewoon de kift hoor Maart.. van Gert. Hij zou ook graag een woest hoofd hebben. Wij weten natuurlijk allebei wat er in werkelijkheid onder zijn hoedje zit. Precies..ik bedoel maar. -
11 Februari 2015 - 19:15
SaxionieGEWELDIG :
Het verhaal wederom prachtig hoor, knap dat je nog een boom gevonden hebt welke schaduw gaf. Maar wordt ook steeds nieuwsgieriger naar wat er zich onder dat hoedje afspeelt.......en hoe de hoofdrol speler het gaat doen.
Alhoewel jouw kennende ....valt de appel niet ver van de boom als je hem nog niet hebt omgekapt:-)
X) Dorien -
11 Februari 2015 - 21:39
Emma:
Wat mooi om te lezen wat je allemaal doet. Erg mooi en gaaf! -
12 Februari 2015 - 09:59
Lisan:
Hai Maarten. Via frans Cnoops las ik jouw verhaal. Wat een prachtig werk verricht je. En je schrijft met zoveel liefde over het land en de mensen die je ontmoet.
Ik droomde over theater vannacht. Als bron van hulp. EN toen las ik jou verhaal.
Dank voor het delen. Harte groet lisan.
-
12 Februari 2015 - 15:48
An:
Geweldig leuk hoe je de dingen weer aanpakt, en dat het werkt.
Altijd weer indrukwekkend om jou verhaal te lezen. Veel succes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
