Er zijn veel redenen om niet naar Oeganda te gaan

Er zijn veel redenen om niet naar Oeganda te gaan......er zijn er een paar om wel te gaan.....

Na de Pygmeeen was daar de vrouwengroep op de berg bij de grens van Rwanda. Ze zien ons al van ver aan komen glibberen en glijden, het regent en het pad is gewoon een grote modderpoel. Zak vol Aloe Vera’s op de schouders en een kratje fris tussen ons in. Maar van boven van de berg klinkt al zang en getrommel. Het is erg leuk om hen weer te ontmoeten. Heel anders dan de eerste keer. Ze zijn open en uitgelaten. Sommigen leggen later uit dat ze e eerste keer bang waren voor zo’n Muzungu. Nu zingen en dansen ze er vol op los, er wordt weer heftig gesprongen. De verhalen over child abuse en domestic violence zijn echt mooi en worden vol emotie gespeeld. Er wordt onderhandeld. Ze hebben een naaimachine te leen gehad maar de groep is van 23 uitgegroeid tot 40. Ze willen allemaal leren hoe ze kleren moeten maken. Maar met z’n veertigen om zo;n machine werkt natuurlijk niet. Twee machines erbij en in hun spaarkist doe ik 300.000 shilling zodat ze materiaal kunnen kopen waar ze kleren van kunnen maken. Die kunnen ze dan verkopen en dan kom ik volgend jaar m’n 300.000 shilling weer ophalen ..... de winst /rente mogen ze dan weer investeren in nieuwe materialen. Ook nog een tas vol garen, knopen, elastiek, scharen, naalden, spelden, meetlinten etc (van de Action uit Nederland!), waarbij ze alles in de geldkist proberen te proppen.... De medicijnen, planten en volgende stappen... En de berg weer af, zingend, leeg kratje en allemaal zwaaiend met een Aloe Vera. De regen is gestopt, het pad is nog even glibberig. Die vrouwen zijn echt gegroeid, prachtig om te zien.
Van het zuidwesten naar het oosten gereden. Levensgevaarlijke weg, niet om de gaten en bermen met scherp asvalt, maar om het roekeloos rijgedrag van vrachtwagens, bussen, taxibusjes en brommers, geiten, koeien etc. Ik word een paar keer van de weg gedrukt en soms komt van de andere kant een vrachtwagen, die wordt ingehaald door een bus en daarnaast probeert ook nog een gammele auto langs de bus... en ik kom van de andere kant..... idioten!
In het oosten ligt Mbale, tegen de grens van Kenia. Eva, mijn vaste maatschappelijk werkster die met me mee reist, heeft hier een vrouwengroep getraind in de verhalen die we hebben ontwikkeld. De vrouwen hadden alleen ruzie gekregen en ze dachten dat Eva had gelogen dat er een muzungu was die met hen wilde werken. De groep is daardoor zelfs gesplitst. Nu blijkt die muzungu ineens daar. Het hele dorp in rep en roer. De verhalen hebben ze naar hun eigen hand gezet en al veel gespeeld. Ook met hen uitgebreid gepraat over alle ziekten die er zijn. En natuurlijk de spaarkist geintroduceerd. Het gaat om een groep vrouwen die gewoon niks te makke hebben. De tweede dag ze stekken van mango, advecado en siaasappelbomen gebracht... te leen natuurlijk..... verder Tshirts met logo van hun groep en Thot, trommels voor de zangondersteuniing en de belofte dat als hun spaarkist gaat werken er volgend jaar mogelijk wat naaimachines kunnen worden gebruikt.....
Later nog een dominee met zijn vrouw ontmoet. De dominee was wel ok, maar de vrouw was zelfs interessant. Zij had veel contact met het bergvolk. Een volgende keer gaat Eva met hen aan de gang! Ook spelen, sparen, en naaien!Hahaha....
Vandaag terug gereden naar Kayunga... we hebben het overleefd... alles goed hier.... morgen nog een paar afspraken in Kampala en dan weer terug naar Nederland....
Dit was weer uw correspondent uit Oeganda, Kayunga, met de hartelijke groeten!!!!
Maarten